مولاي ما امام زمان عليه السلام در يک سخن گُهربار، دوستان و منتظران خويش را به اين امر دعوت نموده و در واقع از آنان خواستار دعا گرديده است، آن حضرت در سخني زيبا و مختصر مي فرمايند:

أَکْثِروا الدُعاء بِتَعْجيلِ الفَرَج، فَإنَّ ذلِکَ فَرَجکُمْ؛ [1] .

براي تعجيل در فرج و ظهور من بسيار دعا کنيد همانا اين کار براي خودتان گشايش خواهد بود.

اگر عاشق دلسوخته او، و شمع پروانه وجود او، پا از اين عالم مادّي و خاکي فراتر نهد، و چشم از آب و گِل اين جهان بر هم گذارد متوجّه اسرار اين کلام خواهد شد.

اين سخن، کلام و سخن مولايي است مهربان، که مهر بي کران و درياي رأفت او، از سرچشمه رحمانيّت و رحيميّت پروردگارش نشأت گرفته.

او که از تحيّر و تزلزل بشريّت عموماً، و مظلوميّت شيعيان و منتظرانش خصوصاً در غم و اندوه بسر مي برد، و منتظر فرج الهي است؛ با اين دل رنجور و غمگين، همگان را به دعا براي تعجيل در فرج و ظهور خويش دعوت مي نمايد.

نکته ديگري که در اين فرمان نهفته؛ کثرت و زيادي دعاست، و اين امر ممکن نيست، مگر با تکرار و ادامه آن.

يعني کسي که بالاترين درجات انتظار را داراست، هرگز از چشم انتظاري خسته و ملول نمي شود، هرگز آثار نااُميدي در دل او راه نمي يابد، چون او منتظر محبوب است، و هر لحظه که به ياد محبوب خود مي افتد آتش عشق و علاقه وي، در دل او شعله مي کشد.

بنابراين، منتظر ظهور حضرت مهدي عليه السلام از دعا دست برنمي دارد، او به يک دعا اکتفا نمي کند، بلکه در همه لحظات زندگي خويش با ياد مولايش زندگي مي کند، و براي ظهور او دعا مي کند. و هرگز از دعا خسته نمي شود.

بديهي است که خداي مهربان آثار دعايش را در مواقعي به او نشان مي دهد، و بدين وسيله بيشتر در هجران مولايش مي سوزد، و دعا مي نمايد.

از طرفي، مولاي او نيز آثار استجابت دعايش را گاه گاهي به او نشان مي دهد. اينجاست که منتظران، هرگز دست از دعا برنمي دارند، و همواره براي ظهور مولايشان دعا مي کنند. [2] .

اکنون که خداي متعال توفيق داد و در زندگي خود با مقدّس ترين امر يعني دعا براي ظهور امام زمان عليه السلام آشنا شديم، بياييم کوتاهي خود را با دعاي بيشتر جبران نموده و رضايت خدا و امام زمانمان را بدست آوريم.