بدون ترديد امر ظهور امام زمان عليه السلام يکي از وعده هاي تخلّف ناپذير الهي مي باشد، وعده اي که خداي مهربان آن را به همه انبيا و اوصياي آنها داده است.

تحقّق چنين روزي که دنيا از آنِ بندگان صالح خداوند گردد، آرزوي ديرينه همه انسانهاي پاک فطرت بوده است.

رسول خداصلي الله عليه وآله وسلم که اين افتخار نصيب اوشده که تحقّق اين وعده بدست فرزند باکفايت او حضرت مهدي عليه السلام انجام مي پذيرد، در اين زمينه مي فرمايند:

مَعاشِرَ الناس! أَبْشِروا بِالفَرَجِ، فَإنَّ وَعْدَ اللَّهِ لا يُخلف، وَقَضاؤه لا يُردّ وَهُوَ الحَکيمُ الخَبير، وَإنَّ فَتْحَ اللَّه قَريب؛ [1] .

اي گروه مردمان! مژده باد بر شما فرج و ظهور (مهدي عليه السلام)، که به راستي وعده خداوند تخلّف نمي يابد، و قضاي او باز نمي گردد، او حکيم و آگاه است و به راستي فتح و گشايش خداوند نزديک است.

آري! به راستي که فتح الهي نزديک است، چرا ما نزديک ندانيم؟ مگر در دعاي عهد نمي خوانيم:

إنَّهُم يرونه بعيداً ونراه قريباً؛ [2] .

غافلان و بي خبران، آمدن چنين روزي را بعيد مي دانند ولي ما نزديک مي دانيم.

آيا اين بُعد و دور دانستن ناشي از وسوسه هاي شيطاني نيست؟

آيا يک انسان منتظر مي تواند ظهور مولاي مهربان خودش را دور بداند؟

هرگز، بياييم ما هم با توفيق الهي و با دعا براي چنين روزي، آن را نزديک بدانيم.

چرا ما براي تحقّق اين آرمان الهي که نويدبخش جهانيان است، دعا نکنيم؟

چراي براي تقرّب به خدا در اين امر از ديگران سبقت نگيريم؟

کدام عمل مي تواند از چنين ارزشي برخوردار باشد که آرزوي همه پيامبران تحقق چنين روزي است؟

بياييم، شيفتگان مکتب اهل بيت عليهم السلام را در دعا براي ظهور امام زمان عليه السلام ياري نموده و باعث رهايي آنان از زير ستم ستمگران و کافران گرديم..