حضرت عسکري در سال 260 قمري از دنيا رفت و بايستي فرزند بزرگوارش، پيش از اين سال، ولادت يافته باشد.

سال ولادت حضرت مهدي، سال نور است که سال 256 هجري است و آن حضرت، هنگام وفات پدر بزرگوارش، چهارساله بوده است.

اکنون عمر شريفش 1157 سال است [1] که عمري دراز و طولاني است و اين خود معجزه اي است از معجزات و خرق عادتي است از خرق عادات و دليلي است بر ارتباط مستقيم حضرتش با ذات مقدس حضرت احديث. رابطه تکويني که حضرتش ارتباط وجودي با وجود حضرت حق دارد.

البته طول عمر، بر خلاف طبيعت نيست و با طبيعت انسان سازگار است و خواسته فطري بشر نيز است و شايد در آينده روزي برسد که اين خواسته فطري بشر، تحقق يابد. حيات، نه تنها محبوب انسانهاست، بلکه محبوب حيوانات نيز است. هر بشري، خود ناآگاه از جان خود دفاع مي کند؛ چنانچه هر حيواني نيز از حيات خود، دفاع مي کند.

فطري بودن حب حيات، مستلزم فطري بودن دوام حيات است که بجز طول عمر چيز دگري نيست و طول عمر، امري واقعي و حقيقي، چون ديگر فطريات بشر است که خطا ندارند. در عصر نوح، پيش از توفان، عمر بشر طولاني بوده است؛ چنانچه خود حضرت نوح نيز عمرش طولاني بوده، دعوت آن حضرت نهصد و پنجاه سال طول کشيد. و پيش از دعوت بايد عمر حضرتش به اندازه اي برسد که به مقام پيغمبري آن زمان و مردمان کهن سالش برسد. و پس از پايان دعوت نيز، حضرت نوح چندي بوده و توفان رخ داده و آن را به چشم ديده و پس از توفان نيز، زنده است.

ولي پس از توفان، عمر بشر کوتاه شده است، و اين سري است که بايد روزي روشن شود.

نه تنها طول عمر حضرت مهدي، معجزه است، بلکه امامت آن حضرت، نظير نبوت حضرت عيسي عليه السّلام نيز، معجزه است.

حضرت مهدي، در چهار سالگي بدين منصب مقدس الهي نايل گرديد و لياقت چنين منصبي را داشت که بزرگسالان چنان لياقتي را نداشته و ندارند.

و اين معجزه نيز، رابطه تکويني امامت را با حضرت حق نشان مي دهد و ارتباط تشريع را با تکوين روشن مي سازد.

اراده خلل ناپذير حق، تعلق گرفت که حضرت مهدي، عمري دراز داشته باشد و تفکيک اراده از مراد، محال است؛ به خصوص اگر اراده حق باشد.

علل طبيعي پس از توفان نوح قادر به دادن طول عمر نيستند چون خودشان محدود به وقت هستند و عمري کوتاه دارند مگر آن که عللي پي در پي اين نقيصه را جبران کند. آنچه قطعي است، طول عمر حضرت مهدي، علل الهي دارد.

وجود مقدس حق، ازلي است و ابدي و جاوداني و قديم. پس معلول بلا واسطه اش بايستي داراي عمري دراز باشد.

دين، بايستي با حقايقي اعجاز انگيز همراه باشد، تا دانسته شود که خواسته حضرت حق است. اگر دين صد در صد فاقد اعجاز باشد، ارتباطش با حضرت حق مجهول مي ماند و نظير مسلکي از مسلکهاي بشري خواهد بود.

تمام پيامبران، داراي معجزاتي بودند که بشر از آوردن آنها عاجز و ناتوان بود. دعوت حضرت محمد صلي الله عليه و آله، جد حضرت مهدي، با معجزاتي بسيار آغاز شد و انجام آن دعوت هم، که به وسيله حضرت مهدي است، بايستي با معجزه همراه باشد که وجود مبارک حضرت مهدي، خود معجزه بلکه معجزاتي است.