باز حابسي مي گويد:

از شخصي از اهالي واسط طلبي داشتم. مطّلع شدم که وفات کرده است. نامه اي به امام زمان (عليه السلام) نوشته و اجازه خواستم در همين شرايط که او تازه فوت کرده است به واسط بروم شايد بتوانم از ورثه او حقّ خود را بگيرم.

ايشان اجازه نفرمودند. براي بار دوم اجازه خواستم. مجدداً امر به امتناع فرمودند. بعد از دو سال بدون اين که من مجدداً اجازه بخواهم، حضرت (عليه السلام) نامه اي مرقوم فرمودند که: «اکنون مي تواني [براي وصول حق خود] بروي.».

من نيز به شهر واسط رفته و حق خود را وصول نمودم. [1] .