عثمان بن سعيد مي گويد:

شخصي از مردم عراق نزد من آمد، او سهم امام (عليه السلام) مال خودش را آورده بود. من آن را براي حضرت (عليه السلام) فرستادم.

ايشان آن را بازگردانده و فرمود: «حق پسر عمويت را از آن جدا کن که چهارصد درهم است».

آن شخص از اين کلام مبهوت و متعجّب شد، گويا زميني را در اختيار داشته که متعلّق به پسر عمويش بوده است. وقتي به حساب آن رسيدگي کرد متوجه شد که مقداري از حقّ پسر عمويش را پرداخته و مقداري باقي مانده است. مقدار مالي را که بايد از آن مال خارج مي کرد چهارصد درهم بود. آن را برداشت و بقيّه را براي حضرت (عليه السلام) فرستادم و ايشان پذيرفتند! [1] .