علي بن همام مي گويد:

هنگامي که حسين بن روح، نايب خاص امام زمان (عليه السلام) در زندان معتضد عبّاسي به سر مي بُرد شيعيان به وسيله شلمغاني با حسين بن روح در ارتباط بودند، شلمغاني مغرور مي شود و شخصي را نزد حسين بن روح مي فرستد و مي گويد: بيا مباهله کنيم. من نماينده امام زمان (عليه السلام) و مأمور به اظهار علم هستم. ولي تو آن را در آشکار و نهان اظهار نمودي! [1] .

حسين بن روح در پاسخ او شخصي را فرستاد و گفت: هر که به بزرگ خود پيشي گيرد، دشمن اوست.

شلمغاني بر بزرگ خود پيشي گرفت [و به وسيله الراضي بالله، خليفه عبّاسي [2] ]کشته شده و به دار کشيده شد. همراه او ابن ابي عون نيز دستگير شد.

و اين در حالي است که يک سال قبل از اين رويداد، توقيعي از ناحيه مقدسه درباره لعن شلمغاني صادر شده بود، و چون حسين بن روح در زندان بود از امام (عليه السلام) درخواست نموده بود که فعلاً آن را آشکار نسازد.

امّا امام (عليه السلام) فرمود: «آن را آشکار کن و نترس! از شرّ آنان ايمن خواهي بود».

حسين بن روح از فرمان امام (عليه السلام) اطاعت نمود و در اندک زماني از زندان خلاص شد. [3] .

[1] احتمال دارد موضوع نامه حضرت مبني بر لعن شلمغاني باشد که به تأکيد امام، حسين بن روح آن را آشکار مي سازد.

[2] رک، بحار، ج 51، ص 373.

[3] غيبة طوسي، 307 و 308،التوقيعات الواردة، بحار الانوار، ج 51، ص 324.