اصبغ بن نباته مي گويد:

روزي به حضور اميرالمؤمنين (عليه السلام) شرفياب شدم، حضرت در فکر فرو رفته و زمين را با تکّه چوبي مي کاويد. عرض کردم: يا اميرالمؤمنين! مي بينم که در فکر فرو رفته و زمين را بررسي مي کنيد آيا رغبتي به آن يافته ايد؟»

فرمود: نه، قسم به خدا! هيچ رغبتي به آن و به دنيا حتّي براي يک روز نداشته و ندارم. به مولودي فکر مي کنم که يازده پشت بعد از نسل من آشکار خواهد شد، و نامش مهدي است، و زمين را بعد از آن که از ظلم و جور انباشته شده باشد پر از عدل و داد مي کند. امر او اعجاب انگيز است، و مدتها غيبت خواهد نمود، به همين دليل گروهي درباره او به گمراهي مي روند و عدّه اي ديگر هدايت مي يابند.

عرض کردم: يا اميرالمؤمنين! آيا واقعاً اين اتفاق روي خواهد داد؟

حضرت (عليه السلام) فرمود: آري! همان گونه که او خلق شده، اين اتفاق هم روي خواهد داد، تو چه مي داني اي اصبغ! آنان برگزيدگان اين امّت و نيکان عترت طاهره اند.

عرض کردم: بعد از آن چه مي شود؟

فرمود: خداوند هر چه بخواهد انجام مي دهد، زيرا حق تعالي در هر چيزي، اراده و قصد و هدفي دارد. [1] .