فضل گويد از امام جعفر صادق (عليه السلام) شنيدم که مي فرمايد:

روزي خداوند به ابراهيم (عليه السلام) وحي کرد که به زودي صاحب فرزندي خواهي شد. ابراهيم (عليه السلام) بسيار خوشحال شد به سرعت به نزد ساره، همسر خود، شتافت تا اين مژده مسرّت بخش را به او برساند.

وقتي ساره از بشارت الهي مطلع شد، به ابراهيم (عليه السلام) گفت: چه مي گويي؟ من پير شده ام. چه طور ممکن است که صاحب فرزندي شوم.

ابراهيم (عليه السلام) سخت به فکر فرو رفت.

حق تعالي دوباره به او وحي کرد و فرمود: اي ابراهيم! همسرت به زودي فرزندي به دنيا خواهد آورد که اولاد او به خاطر اين که مادرشان وعده مرا انکار کرد، چهارصد سال گرفتار عذاب خواهند شد!

[فرزندان ساره يعني] بني اسراييل، سال ها [به همين جهت ] گرفتار عذاب [و ستم فرعونيان] بودند. تا اين که روزي از طولاني شدن مدّت عذاب به تنگ آمده و چهل شبانه روز تمام به درگاه الهي گريه و زاري نمودند.

در اين هنگام، خداوند متعال موسي و هارون (عليهما السلام) را مبعوث نمود تا آن ها را از دست فرعونيان نجات دهند، و صد و هفتاد سال زودتر از موعد مقرر گرفتاري آنها را بردارند.

آنگاه امام جعفر صادق (عليه السلام) فرمود: شما نيز اگر براي تعجيل در فرج قائم ما (عليه السلام) گريه و زاري کنيد، خداوند فرج ما را نزديک خواهد نمود. و الاّ بايد تا آخرين روز موعد ظهور او در انتظار به سر بريد! [1] .