مرحوم شيخ صدوق، طوسي، طبرسي و برخي ديگر از بزرگان رضوان اللّه تعالي عليهم، به نقل از نسيم - خادم امام حسن عسکري عليه السلام - حکايت کنند:

هنگامي که حضرت صاحب الزّمان عليه السلام از رحم مادر به دنيا آمد، انگشت سبّابه خود را به سمت آسمان بلند نمود؛ و در همين لحظه نگهان عطسه اي کرد و سپس اظهار داشت: «الحمد للّه ربّ العالمين، و صلّي اللّه علي محمّد و آله».

بعد از آن با کمال فصاحت فرمود: ظالمان و ستمگران گمان کرده اند که حجّت و وليّ خداوند متعال زايل و نابود شونده است، چنانچه به ما اجازه سخن گفتن و بيان حقايق داده شود، همانا شکّ و شُبهه از بين خواهد رفت.

همچنين به نقل از نسيم خادم حکايت نمايند:

يک شب پس از آن که حضرت مهدي موعود (عجّل اللّه تعالي فرجه الشرّيف) تولّد يافت، چند روزي بعد از آن به محضر مبارک آن حضرت شرفيات شدم، هنگامي که نشستم عطسه کردم.

حضرت در حقّ من دعائي کرد و فرمود: «يَرْحَمُکَ اللّهُ».

من از محبّت و دعاي حضرت، بسيار خوشحال شدم.

سپس به من فرمود: اي نسيم! آيا مي خواهي تو را به نتيجه و فايده عطسه آشنا سازم؟

عرضه داشتم: بلي، فدايت گردم.

حضرت در همان موقعيّتي که تازه به دنيا آمده بود، فرمود: «هُوَ أمانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَةُ أ يّامٍ» يعني؛ عطسه انسان را از مرگ به مدّت سه روز در أمان مي دارد. [1]