آن حضرت نزديک طلوع فجر، روز جمعه، نيمه ماه شعبان، سال 254 هجري قمري [1] در شهر سامراء به طور مخفي و پنهان از ديد عموم، پا به عرصه وجود نهاد.

نام: م ح م م د [2] صلوات اللّه و سلامه عليه؛ و عجّل اللّه تعالي في فرجه الشّريف. [3] .

کنيه: ابوالقاسم، ابوجعفر و....

لقب: بيش از نهصد لقب براي حضرتش ذکر کرده اند که در کتب مختلف موجود مي باشد از آن جمله: مهدي، حجّت، منتقِم، بقية اللّه الا عظم، قائم آل محمّد، صاحب الزّمان و....

پدر: امام حسن عسکري صلوات اللّه و سلامه عليه.

مادر: به نام هاي نرجس، مليکه، ريحانه، صيقل و سوسن معروف است.

نقش انگشتر: «أنَا حُجَّةُ اللّهِ وَ خاصَّتُهُ».

دربان: چهار نفر به نام هاي عثمان بن سعيد، محمّد بن عثمان، حسين بن روح، عليّ بن محمّد سمري، در غيبت صغري وکالت و وساطت حضرت را بر عهده داشته اند.

جريان ولادت آن حضرت، همانند حضرت موسي کليم عليه السلام در کنار کاخ طاغوت زمان، مخفي و پنهان از ديد جاسوس ها و عموم مردم انجام گرفت.

حضرت داراي دو غيبت بوده است: يکي غيبت صغري - که حدود هفتاد و پنج سال به طول انجاميد - و ديگري غيبت کبري مي باشد - که تقريبا از سال 330 هجري قمري شروع شد.

و از آن زمان به بعد براي حضرت، وکيل و نائب خاصّ معرّفي و معيّن نشده است، بلکه مجتهدين جامع الشّرايط - به عنوان وکيل و نائب عامّ - امور جامعه را بر عهده داشته و دارند.

آن حضرت در همين جامعه، بين افراد رفت و آمد و در مجالس به صورت ناشناس شرکت مي نمايد؛ و نيز همه را مي بيند و شاهد اعمال همگان خواهد بود.

ولي ديگران هم گرچه او را مي بينند، امّا شخص حضرتش را نمي شناسند که کدام يک از اشخاص مي باشد.

افراد بسياري در غيبت کبري به محضر مبارکش شرفياب شده اند و کسب فيض ‍ کرده اند.

علائم و نشانه هاي متعدّد و گوناگوني جهت ظهور و قيام آن حضرت، توسّط معصومين عليهم السلام بيان و مطرح شده است، که در کتاب هاي مختلف اهل سنّت و شيعه به طور مشروح و مبسوط مذکور مي باشد.

وقتي حضرت در مکّه معظّمه ظهور نمايد، 313 نفر از اصحاب و فرماندهان او از اطراف و شهرهاي مختلف در کنار کعبه الهي جمع شوند و در دست هر کدام شمشيري خواهد بود.

و سپس منادي بين زمين و آسمان گويد: اين مهدي موعود است که ظهور کرده و به شيوه حضرت داوود و سليمان عليهماالسلام قضاوت خواهد نمود و بيّنه و شاهد، لازم ندارد.

طبق آنچه در روايات آمده است: حکومت آن حضرت بين هفت تا نُه سال به طول خواهد انجاميد. [4] .

مدّت امامت: حضرت بنابر مشهور بين روايات، روز جمعه، نُهم ربيع الاوّل، سال 260 هجري قمري پس از شهادت پدر بزرگوارش، در سنين پنج سالگي به منصب و مقام عظمي و والاي امامت و خلافت نائل گرديد.

و از آن زمان تاکنون حدود 1157 سال مي باشد و در آينده تا هر لحظه که خداوند متعال اراده نمايد، امامت و هدايت جامعه را به عهده خواهد داشت.

مدّت عمر: آن حضرت حدود پنج سال، هم زمان با پدر بزرگوارش حضرت ابومحمّد، امام حسن عسگري عليه السلام بوده و پس از آن تا اين زمان - که روي هم 1162 سال باشد - عمر پربرکت آن حضرت مي باشد و در آينده تا هر زمان که خداوند بخواهد، تداوم خواهد يافت.

نماز امام زمان عليه السلام دو رکعت است، که در هر رکعت سوره حمد يک مرتبه و چون به جمله «إيّاک نعبد و ايّاک نستعين» برسد، صد مرتبه آن را تکرار نمايد؛ و بعد از سوره حمد، يک مرتبه سوره توحيد خوانده مي شود، همچنين هر يک از ذکر رکوع و سجود را هفت مرتبه بگويد.

و چون سلام نماز را دهد، تسبيح حضرت زهراء عليها السلام را بگويد و در بعضي عبارات آمده است که بعد از آن، نيز صد مرتبه صلوات بر محمّد و آل محمّد فرستاده شود.

و بعد از آن، حوائج مشروعه خود را از خداوند طلب نمايد. [5] .