آية اللّه نجفي مرعشي مي گويد: «در زيارت عسكريين(ع) و در جادّه طرف حرم سيّدمحمّد، راه را گم كردم و در اثر تشنگي و گرسنگي زياد و وزش باد، در قلب الاسد از زندگي مأيوس شدم غشّ كرده به حالت صرع و بيهوشي روي زمين افتادم.

ناگهان چشم باز كرده ديدم سرم در دامن شخص بزرگواري است، پس به من آب خوش گواري داد كه مثلش را از شيريني و گوارايي در مدت عمر نچشيده بودم.

بعد از سيراب كردنم سفره اش را باز كرد و در ميان سفره دو يا سه عدد نان بود، خوردم.

سپس اين شخص كه به شكل عرب بود فرمود: «سيّد در اين نهر برو و بدن را شستشو نما.»

گفتم: «برادر! اينجا نهري نيست، نزديك بود از تشنگي بميرم، شما مرا نجات داديد.»

آن مرد عرب فرمود: «اين آب گوارا است.»

باگفته او نگاه كردم ديدم نهر آب باصفايي است.

تعجّب كردم و با خود گفتم: «اين نهر نزديك من بود و من نزديك بود از تشنگي بميرم.»

به هر حال فرمود: «اي سيّد! اراده كجا داري؟»

گفتم: «حرم مطهّر سيّد محمّد (ع).»

فرمود: «اين حرم سيّد محمّد است.»

نگاه كردم ديدم در زير بقعه سيّد محمّد قرار داريم و حال آنكه من در «جادسيّه» (قادسيّه) گم شده بودم و مسافت زيادي بين آنجا و بقعه سيّد محمّد (ع) است.

باري از فوائد آنچناني كه از مذاكره با آن عرب در اين فرصت نصيبم شد اينهاست:

تأكيد و سفارش بر تلاوت قرآن شريف، و انكار شديد بر كسي كه قائل به تحريف قرآن است؛ حتّي نفرين فرمود بر افرادي كه احاديث تحريف را قرار داده اند.

و نيز: تأكيد بر نهادن عقيقي كه اسماء مقدّسه چهارده معصوم (ع) بر آن نقش بسته و نوشته شده زير زبان ميّت.

و نيز سفارش فرمودند: بر احترام پدر و مادر، زنده باشند يا مرده، و تأكيد بر زيارت بقاع مشرّفه ائمّه(ع) و اولاد آنها و تعظيم و تكريمشان.

و سفارش فرمود: بر احترام ذرّيّه سادات و به من فرمود: «قدر خود را به خاطر انتسابت به اهلبيت (ع) بدان و شكر اين نعمت را كه موجب سعادت و افتخار زياد است بجاي آور.»

و سفارش فرمود: بر خواندن قرآن و نماز شب و فرمود: «اي سيّد! تأسف بر اهل علمي كه عقيده شان انتساب به ما است و لكن اين اعمال را ادامه نمي دهند.»

و سفارش فرمود: بر تسبيح فاطمه زهرا (س) و بر زيارت سيّدالشهداء (ع) از دور و نزديك و زيارت اولاد ائمّه (ع) وصالحين و علما و تأكيد بر حفظ خطبه شقشقيّه اميرالمؤمنين (ع) و خطبه عليا مخدّره زينب كبري (س) در مجلس يزيد -لعنة اللّه عليه - و ديگر سفارشات و فوائد.

به ذهنم خطور نكرد كه اين آقا كيست مگر وقتي از مدّنظرم غايب شد.»

( - كتاب قبسات - منتخبات ابن العلم - منتقم حقيقي )