عالم بزرگوار ميرزاي قمي مي گويد: «با جناب علاّمه بحرالعلوم در حرم عسكريين (ع) نماز خوانديم.

وقتي قصد كرد كه بعد از تشهّد ركعت دوم بلند شود حالتي براي او بوجود آمد كه كمي مكث كرد، سپس بلند شد.

وقتي نماز تمام شد همه ما تعجّب كرديم و علّت آن مكث را نفهميديم و كسي از ما جرأت نمي كرد كه سؤال كند.

تا اينكه برگشتيم به منزل و سفره غذا آماده شد.

يكي از سادات كه در آن مجلس بود به من اشاره كرد كه از آن ايشان در مورد آن مكث سؤال كنم.

من گفتم: «نه! تو از ما نزديكتري.»

پس علاّمه بحرالعلوم متوجّه من شد و فرمود: «در مورد چه چيزي گفتگو مي كنيد؟»

در بين همه جرأت من بيشتر از همه بود، بنابراين گفتم: «اينها مي خواهند راز آن حالتي كه در نماز براي شما بوجود آمده بود را بفهمند.»

سيّد فرمود: «بدرستي كه حضرت مهدي(ع) براي سلام كردن به پدر بزرگوارش وارد شد، بنابراين اين حالت از مشاهده روي نوراني آن حضرت به من دست داد تا اينكه از روضه بيرون رفتند.»

( - نجم الثّاقب )