محدث گرامي و عالم گرانقدر، شيخ يوسف بحريني در «لؤلؤ» در ضمن احوال عالم محقق و آگاه، شيخ ابراهيم قطيفي، معاصر با محقق ثاني نقل كرده كه: حضرت حجّت(ع)

به شكل مردي كه شيخ او را مي شناخت بر او وارد شد و از او سؤال نمود كه كدام آيه از آيات قرآني در پند دادن و موعظه بزرگتر است؟ شيخ جواب داد: اِنَّ الّذينَ يُلحِدُونَ في آياتِنا لا يَخْفَوْنَ علَينا اَفَمَنْ يُلْقي في النّارِ خَيْرٌ اَمْ مَّنْ يَأتي امِناً يَومَ القِيامةِ اعمَلوا ما شِئْتُمْ اِنّهُ بِما تَعمَلونَ بَصيرٌ.

( -سوره فصلت آيه 40. )

پس فرمود: «اي شيخ راست گفتي.» بعد از پيش او رفت و شيخ از اهل بيت خود سؤال كرد كه: آيا فلاني بيرون رفت؟

اهل خانه گفتند: ما كسي را نديديم كه داخل يا خارج شود.

پايان