اوّلين جمعه اي كه با او نماز خواندم، ديدم كه سيّد براي دو ركعت نماز جمعه نيّت وجوب كرد، وقتي از نماز فارغ شد، گفتم: «اي سيّد من! ديدم كه نماز جمعه را به نيّت وجوب خواندي.»

فرمود: «بله! براي آنكه شرطهاي آن، همه موجوداست.»

با خود گفتم: «شايد امام(ع) حاضر باشد.»

لذا وقت ديگري در خلوت از او سؤال كردم: «آيا امام(ع) حاضر بود؟»

فرمود: «نه! ولكن من نايب خاصّ آن حضرتم و به امر آن حضرت نماز جمعه را اقامه كردم.»

عرض كردم: «اي سيّد من! آيا امام را ديدي؟»

فرمود: «نه! لكن پدرم به من امر كرد زيرا كه او سخن امام(ع) را مي شنيد و شخص او را نمي ديد و جدّ من سخن امام(ع) را مي شنيد و شخص او را نيز مي ديد.»