چون گمان مردم اين بود كه در آن سال به دليل ضرورت برگزيده ملك متعال و دردانه هستي مدينه زاهره را به نور قدوم خود منوّر خواهد ساخت، مدّتي انتظار ملاقات آن حضرت را كشيديم. عاقبت از زيارت آن وليّ الهي محروم، روانه ديار خود شديم، امّا روزبهان و حسان و تعدادي از كاروانيان عشق به صاحب الزّمان و ديدن چهره نوراني او آنجا ماندند و در برگشت با ما همراه نبودند.»