يك مرتبه سر و صدا از آن جمعيّت بلند شد و همه، شادي كنان و هلهله زنان از آن شخصي عظيم الشّأن اظهارتشكّر مي نمودند.

من به تابوت نگاه كردم، ديدم در تابوت كسي نيست و آن خانم زنده شده است و فرزندانش اطرافش را گرفته و مي خواهند او را به منزل ببرند.

بعد، نظري به آن مرد بزرگ نمودم، ديدم آن كوه وقار، برگشتند و بسوي قُبّه سفيد رهسپار گرديدند.