از امام جعفر صادق (ع) روايت است كه فرمود: در آن زماني كه حضرت صاحب الزّمان (ع) از مكّه خروج كند به هر شهري كه مي رود منادي ندا مي كند كه: «هيچ كس از لشگر باسعادت آن حضرت، براي خود غذايي برندارد و ظرفي همراه خود نياورد.» پس در هر جايي فرود مي آيد آن سنگي كه از جمله معجزات موسي (ع) بود و در خداوند در مورد آن فرموده است: «فانفجرت منه اثنتا عشرة عيناً» را بر جاي بلند و مرتفعي نصب مي نمايد و هر كسي ( - سوره بقره آيه 60 «يعني: دوازده چشمه آب از آن جوشيد» )

كه گرسنه يا تشنه باشد بوسيله آن آب، گرسنگي و تشنگي خود را رفع مي كند.

آنها به همين طريق مي آيند تا در حوالي نجف اشرف در پشت كوفه منزل مي نمايند و آن حضرت، سنگ را در مكاني مي گذارد و از آن، دوازده چشمه بيرون مي آيد.

از بعضي از آن دوازده چشمه آب و از بعضي ديگر شير جاري مي گردد و هميشه مردم از آن بهره مي برند و گرسنگي و تشنگي خود را رفع مي نمايند.

( - خلاصة الأخبار )