(مقدّمه)شناخت و معرفت چهارده معصوم(ع)، امري واجب و ضروري است و هيچ عذر و بهانه اي در ترك اين امر پذيرفته نيست و هر كسي كه بدون معرفت و شناخت امام از دنيا برود، مرگ او همانند مرگ زمان جاهليّت و مرگ گمراهان و كافران و منافقان مي باشد.
( - اصول كافي ج 1 ص 180 ) ديدگاه و شناخت شيعيان نسبت به چهارده معصوم (ع) بر دو نوع است:
عدّه اي از شيعيان، قائل به پيامبري حضرت محمّد(ص) و عصمت حضرت زهرا (س) و امامت 12 امام مي باشند ولي آنها را انسانهايي مي دانند كه فقط تا حدودي در علم و تقوي از ديگر انسانها برتر هستند و مسائل و احكام شرع مقدّس اسلام را همانند فقهاء مي دانند و بيان مي كنند و از لحاظ مقام نيز كمي از مراجع تقليد بالاتر مي باشند.
عدّه اي ديگر اهل بيت (ع) را اشرف خلايق و مظهر اسماي حسناي الهي و جلوه گاه صفات افعالِ الهي و محل اراده خداوند و فرمانده كلّ جهان هستي به اذن خداوند مي دانند.
حال ما بايد ببينيم كه كدام يك از اين دو گروه به واقعيّت رسيده اند و توانسته به معرفت امام - كه از واجبترين واجبات است - دست يابند.
با كمي كنكاش در آيات و روايات در مي يابيم كه اهل بيت(ع) از نظر مقام و رتبه بسيار بالاتر و برتر از اين هستند كه آنها را (نعوذ باللّه) مقداري از مرجع تقليد، بالاتر بدانيم. اينگونه اعتقاد به آنها، بي معرفتي و ظلم و ستم به آنها و خود انسان مي باشد. ما بايد بوسيله خود اهل بيت(ع) آنها را بشناسيم و با شناخت آنها، خدا را بشناسيم و در سير معرفت و محبّت الهي به پيش برويم.
هدف از گِرد آوري مجموعه داستانهايي كه در اين سري از كتب آمده اين است كه تا حدودي هر چند ناچيز نسبت به مقام والا و عظيم اهل بيت(ع) آشنا شويم و ديگران را نيز آشنا كنيم و فرياد بر آوريم كه اي مسلمانان! اي شيعيان! امام خود را بشناسيد و بيش از اين در ظلمت بي معرفتي نسبت به مقامات اهل بيت(ع) نمانيد. از اين چاه تاريك و ظلماني بيرون بيايد و با خورشيد و نور آن آشنا بشويد و حقايق را ببينيد و درك كنيد و خود را به وصال و قرب روحي اين حضرات برسانيد.
به اُميد ظهور امام زمان (ع)