مجلسي بود و گروهي از مردم خدمت امام باقر (ع) نشسته بودند و از گفتار آن حضرت بهره مي بردند و معنويت امام، چونان بال فرشتگان بر مجلس ‍ سايه افکنده بود.روشن است در مجلسي که امام حضور داشته باشد، سخن از حل مشکلات و شناساندن راه هاي صحيح زندگي و دانستني هايي درباره تکامل معنوي و انساني است.

مجلس به پايان رسيد.همگان پراکنده شدند، ولي تنها ابو حمزه ثمالي بر جاي ماند.

امام با وي گفتگو را ادامه مي دهد، مي گويد:

اي ابو حمزه! در قيام قائم ما شک و ترديد راه ندارد و خداوند آن را تغير نخواهد داد و قطعي است.آن کس که اين گفتار را نپذيرد، ايمان به خدا ندارد.

در اين هنگام احساس ويژه يي به امام دست داد و چنين فرمود: پدر و مادرم فداي آنکس که پس از من هفتمين است و زمين را از عدل و داد پر مي کند همان گونه که از ظلم و جور پر شده باشد...

ابوحمزه مي گويد:

امام باقر (ع) پس از اين احساس و هيجان، لختي فرود آمد و متفکرانه به آيتي از قرآن اشاره کرد و گفت: روشن تر از اين سخن، کلام خداست که مي فرمود: از آغاز آفرينش زمين و آسمان ها، شماره ماه ها نزد خدا و در کتاب خدا دوازده بوده است؛ چهار از آنها، ماه هاي حرام است.اينست دين پابرجا و راستين خدا.درباره اين ها به خود ستم نکنيد.

امام در اين آيه ادامه داد: شناختن ماه هاي محرم، صفر، ربيع...و حرامهاي آن که: رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم مي باشد.دين پابرجا و راستين خدا نيست، زيرا يهود و مسيحيان و مجوس و ديگر مردمان نيز اين ماه ها را مي شناسند و نام آنها را مي دانند مقصود از آنها، امامان دوازده گانه هستند، که دين خدا را بر پا مي دارد.