احمد بن اسحق اشعري مي گويد: خدمت امام عسکري (ع) شرفياب شدم. مي خواستم از جانشينش بپرسم پيش از آنکه سخن بگويم امام فرمود: اي احمد! خداوند زمين را - از روزگاري که آدم را آفريد تا روز رستاخيز - از حجت و راهنماي الهي. خالي نگذارده و نخواهد گذاشت.

پرسيدم: اي فرزند رسول خدا! امام پس شما کيست؟

حضرت بي درنگ از جا بر خاست و به داخل خانه رفت و پس از لحظه اي، در حالي که کودک سه ساله اي را به دوش داشت، بيرون آمد. آنگاه فرمود: اي احمد! به خاطر آنکه پيش خدا و ما گرامي هستي، فرزندم را به تو نماياندم. نام و کنيه او، نام و کنيه پيامبر است. و اوست که زمين را از عدل و داد پر خواهد کرد، پس از آنکه از ظلم و جور پر شده باشد.

در اين هنگام احمد بن اسحق نشانه اي از امام خواست تا قلبش اطمينان بيشتري پيدا کند.

کودک سه ساله به عربي فصيح گفت: من، بقيه الله و انتقام گيرنده از ظالمان هستم...