سي و سوّم: در زمان ظهور امام زمان (ع) تقيّه و ترسِ از كفّار و مشركان و منافقان برداشته مي شود و بندگي ( - تقيّه يعني نگهداري خود از ضرري كه نفع غالبي در مقابل نداشته باشد. )

خداوندمتعال و سلوك در امور دنيا طبق فرمانهاي الهي براي آنها ميسّر و آسان مي گردد و بدون اينكه از ترس مخالفان، نياز به دست برداشتن پاره اي از آنها باشد. چنانكه خداوند متعال در قرآن وعده فرموده كه: «وعد اللّه الّذين آمنوا منكم و عملوا الصّالحات ليستخلفنّهم في الارض كما استخلف الّذين من قبلهم و ليمكّننّ لهم دينهم الّذي ارتضي لهم و ليبدّلنّهم من بعد خوفهم امناً يعبدونني لا يشركون بي شيئاً و من كفر بعد ذلك فاولئك هم الفاسقون.»

( - سوره نور آيه 55 )

(يعني: خداوند به كساني از شما كه ايمان آورده و كارهاي شايسته انجام داده اند، وعده مي دهد كه قطعاً آنان را در روي زمين خليفه خواهد كرد، همان گونه كه به پيشينيان آنها خلافت روي زمين را بخشيد، و دين و آييني را كه براي آنان پسنديده، پابرجا و ريشه دار خواهد ساخت، و ترسشان را به امنيّت و آرامش مبدّل مي كند، آنچنان كه تنها مرا مي پرستند و چزي را شريك من نخواهند ساخت و كساني كه پس از آن كافر شوند، آنها فاسقانند.)

و بر هيچ باانصافي پوشيده نيست كه وعده خلافتي كه خداوند تعالي داده است براي كساني است كه در دنيا بعد از پيامبر خود داراي مرتبه اي از ايمان و درجات عمل صالح هستند كه در زمان خلافتش بتواند تمام ديني كه خدا برايش پسنديده برپا كند، و او از هر خوفي كه از جانب خلق به او رسيده ايمن مي شود و ايشان خدا را بي تقيّه پرستش مي كنند. شيخ طبرسي در كتاب «مجمع البيان» فرمود: «روايت از اهل بيت (ع) اين است كه اين آيه در حقّ حضرت مهدي(ع) است.»

عيّاشي روايت كرده است كه حضرت سجّاد (ع) اين آيه را تلاوت كرد، آنگاه فرمود: «به خدا قسم ايشان شيعيان ما اهل بيت هستند. اين كار يعني اين سه احسان بزرگ به دست مردي از ما، بر ايشان انجام مي شود و او مهدي اين امّت است.»

صدوق در كتاب «كمال الدّين» از امام صادق (ع) روايت كرده است كه فرمود: «ايّام غيبت او دراز مي شود تا اينكه حقّ خالص شود و هر كس از شيعيان كه طينت او خبيث باشد و بيم نفاق در وي برود، از ايمان او كدورت رفع مي شود چرا كه استخلاف و تمكين و اموري كه در زمان خلافت حضرت مهدي (ع) بوجود مي آيد را مي بيند.»

راوي عرض كرد: «كساني هستند كه گمان مي كنند اين آيه در حقّ ابابكر و عمر و عثمان و علي(ع) نازل شده است.»

حضرت فرمود: «خداوند دلهاي ايشان را هدايت نكن! كجا متمكّن شد آن ديني كه خداوند و رسولش آن را به انتشار امر آن در امّت و رفتن خوف از دلهاي ايشان و از بين رفتن شكّ از سينه هاي آنها، پسنديد؟! و در عهد كدام يك از آنها اين امر محقّق شد؟! در عهد آنها و حضرت علي (ع) كه مسلمانان، مرتد شدند و فتنه هايي برپا شد و جنگهايي ميان ايشان و كفّار درگرفت.»

و نيز از امام رضا(ع) روايت كرده كه فرمود: «ديني نيست براي آن كسي تقوايي ندارد و آن كسي كه تقيّه نمي كند ايمان ندارد! بدرستي كه گرامي ترين شما نزد خداوند آن كسي است كه پيش از خروج قائم ما، بيشتر به تقيّه عمل كند پس كسي كه عمل به تقيّه را پيش از خروج قائم ما ترك كند از ما نيست.»