بيست و نهم: مردم با نور حضرت مهدي (ع) از نور آفتاب و ماه بي نياز مي شوند. چنانكه عليّ بن ابراهيم از حضرت صادق (ع) در تفسير آيه شريفه «و اشرقت الارض بنور ربّها» روايت كرده است كه: «مربّي زمين حضرت مهدي(ع) است.»

( - سوره زمر آيه 69 «يعني: زمين به نور پروردگارش روشن مي شود.» )

راوي عرض كرد: «پس وقتي حضرت ظهور كند چه خواهد شد؟»

حضرت فرمود: «مردم از روشنايي خورشيد و نور ماه بي نياز مي شوند و به نور امام (ع) اكتفا مي كنند.»

شيخ مفيد در كتاب «ارشاد» و شيخ طوسي در كتاب «غيبت» از امام صادق (ع) روايت كرده است كه فرمود: «هر گاه قائم ما قيام كند، زمين به نور خداوند روشن مي شود، تاريكي مي رود و مردم نيز از نور آفتاب بي نياز مي شوند.»

صدوق اين مضمون را در كتاب «كمال الدّين»، از امام رضا(ع) روايت كرده است كه فرمود: «سايه اي براي حضرت مهدي(ع) نيست.»

شيخ خرّاز در «كفاية الأثر» روايت كرده است كه: «او پيش از ظهور، صاحب غيبت است، پس وقتي كه قيام كرد زمين از نور او روشن مي شود.»

به قرينه خبر اوّل معلوم مي شود كه مراد، نور ظاهري است و الّا ممكن است گفته شود كه مراد، نور معبودي است كه نور علم و حكمت و عدل باشد.»

فضل بن شاذان در كتاب «غيبت» خود به سند صحيح از آن حضرت روايت كرده است كه فرمود: «هر گاه قائم ما برخاست و قيام كرد، زمين به نور او روشن مي شود و بندگان از نور آفتاب و ماه بي نياز مي شوند و تاريكي از بين مي رود و مرد، در ملك آن حضرت آنقدر عمر مي كند تا آنكه هزار پسر براي او متولّد مي شود كه هيچ دختري در ميان آنها نيست و زمين گنجهاي خود را ظاهر مي كند تا اينكه مردم آنها را مي بينند و هر فردي از شما دنبال كسي مي گردد تا هدايا و خمس و زكوة و صدقات و فطره را به او بدهد امّا كسي را پيدا نمي كند چون همه احساس بي نيازي مي كنند چرا كه خداوند همه را از فضل خود بي نياز كرده است.»