بيست و هفتم: رفتن سختي ها و بلاها از بدنهاي ياران حضرت مهدي (ع) است. چنانچه در خبرهاي گذشته گفته شد و در كتاب «خرايج» راوندي از حضرت باقر(ع) روايت شده است كه فرمود: «هر كسي، حضرت قائم از اهل بيت مرا درك كند از هر آفت و بلايي شفا خواهد يافت و از هر ضعفي قوي خواهد شد.»

در كتاب «غيبت نعماني» از حضرت سجّاد(ع) روايت است كه فرمود: «هر گاه حضرت قائم(ع) قيام كند خداوند از هر مؤمني آفت را مي برد و به او قدرت و نيرو مي دهد.»

و اين كرامت بزرگ مانند شفا دادن حضرت عيسي و ساير انبيا نيست، گاهي به جهت معجزه و تمام كردن حجّت، كور، لال، پيسي يا مريضي را براي انكار كنندگان و منافقان در موارد معدود شفا مي دهد، بلكه از بين بردن اين آفات و بلاها از تمام مؤمن و مؤمنات، از آثار شادمانه و طلوع نور بزرگ و شريف و رسيدن به آداب ديدار و درك فيض شرف حضور حضرت مهدي (ع) است كه چون بهشتيان اوّل در چشمه حيات و چشمه پاك كننده شست و شو مي كنند و تن خود را چون جان از هر عيب و نقصي پاك مي كنند كه بتوانند در محفل نزديكان پا گذارند و توان شنيدن كلمه تحيّه: «سلام عليكم طبتم فادخلوها خالدين.» را داشته باشند. پس فرق بين اين دو شفا از فرق بين زمين و آسمان بيشتر است.

( - سوره زمر آيه 73 «يعني: سلام بر شما! گوارايتان باد اين نعمتها! داخل بهشت شويد و جاودانه بمانيد.» )