نوزدهم: طول روزگار و گردش روز و شب و سير فلك در بنيه و مزاج و اعضاء و قوا و صورت و شكل آن حضرت، با اينكه طول عمر ايشان بيش از هزار سال مي باشد، تأثير نگذاشته است و خدا مي داند كه تا وقت ظهور، ايشان چند سال دارند.

وقتي حضرت حجّت (ع) ظاهر شود، در صورت مانند مرد سي ساله يا چهل ساله است و مسن تر از انبياي گذشته مي باشد.

شيخ صدوق از ابوالصلت هروي روايت كرده است كه: گفت: از حضرت رضا(ع) پرسيدم: «علامت قائم شما هنگامي كه خروج مي كند چيست؟»

فرمود: «علامتش آن است كه در سنّ، پير است ولي در صورت جوان مي باشد بطوري كه كسي كه به او نظر مي كند، گمان مي كند كه در سنّ چهل سالگي يا كمتر از چهل سال است، و نشانه ديگر آن حضرت اين است كه با گذشت شب و روز پيري به آن حضرت راه نمي يابد تا زماني كه اجل آن حضرت فرا رسد.»

در كتاب «غيبت» شيخ طوسي از امام صادق(ع) روايت شده كه فرمود: «آن جناب بصورت يك جوان سي ساله موفّق ظاهر مي شود.»

و نيز از آن حضرت روايت كرده است كه فرمود: «اگر حضرت قائم (ع) خروج كند، مردم او را انكار خواهند كرد، در حالتي كه حضرت يك جوان موفّق است.»

و نيز از آن حضرت روايت كرده است كه فرمود: «بزرگترين بلا آن است كه حضرت مهدي (ع) از غيبت خارج مي شود و بسوي مردم مي آيد در حالي كه جوان است، ولي مردم او را فردي سالخورده، گمان مي كنند.»

مراد از «موفّق» همانطور كه علاّمه مجلسي احتمال داده آن است كه: اعضايش متناسب يكديگر و خلقتش معتدل است يا اينكه كنايه در متوسّط بودن جواني و يا .... است.»

«شهرستاني» حيوان سيرت، در «ملل و نحل» بعد از ذكر فرقه هاي اماميّه، بعد از امام حسن عسكري (ع) كه اين مطلب را از رساله «فرق نوبختي» برداشته و جمله اي را از كلمات نافعه او دزديده مي گويد: «از عجايب اين است كه مي گويند غيبت حضرت طولاني شده است و در حدود 250 سال است و امام ما فرموده كه: اگر كسي به نام حضرت حجّت (ع) قيام كند در حالي كه از سنّ چهل سالگي گذشته باشد پس او امام و صاحب شما نيست؛ و ما ندانستيم كه چگونه يك فرد 250 ساله، 40 ساله مي شود» تا آخر.

و منظور و نتيجه اين خبر اين است كه: «آن حضرت يا چهل سال دارد و يا اينكه از چهل سال كمتر است و اگر زيادتر باشد حضرت مهدي (ع) نيست.»

و نتيجه شكّ و ترديد اين غافل آن است كه: شما مي گوييد كه او تقريباً 250 سال است كه غايب شده است، حال اگر او ظهور كند چگونه مي تواند چهل ساله باشد؟

جواب: منظور اين است كه در ظاهر صورت و هيأت و بنيه و مزاج، مرد چهل ساله است، هر چند عمر او هزار سال باشد و خداوند متعال قادر است كه هر كسي را در هر سنّي به اين صورتي كه ذكر شد، نگه دارد.

فريقين (شيعه و سنّي) نقل كرده اند كه: «از معجزات پيامبر(ع) اين بود كه بر هر حيواني كه سوار مي شدند، آن حيوان در همان سنّي كه بود باقي مي ماند.»

ابن اثير در كتاب «اسدالغابه» روايت كرده كه: عمرو بن حمق خزاعي، آن حضرت را سيراب نمود و آن حضرت هم در مورد جواني اش، در حقّ او دعا كرد و فرمود: «اللّهمّ متّعه بشبابه.» (يعني: خدايا! به جواني اش به او بهره عطا فرما.)

پس هشتاد سال بر او گذشت ولي در ريش او موي سفيدي ديده نشد. بلكه بسا باشد كه از حالت پيري به جواني برگرداندند و خداوند متعال همه پيران بهشتي را جوان كند و به بهشت ببرد.

حال آيا به اعتقاد شهرستاني، (نعوذ باللّه) در آخرت قدرت جديدي براي حقّ تعالي پيدا شود يا اينكه شهرستاني براي آخرت، يك خداي ديگر قائل است كه مي تواند چنين كاري بكند و عجيب اينجاست كه او حضرت خضر (ع) را زنده مي داند، در صورتي كه او چند هزار سال از حضرت مهدي (ع) بزرگتر است و مي گويند در صحرا و خشكي ها، سير و سفر مي كند، و اگر زندگي آن حضرت طبق معمول باشد بايد مشتي پوست و استخوان از ايشان باقي باشد و در گوشه اي افتاده باشد، و ايشان را در ظاهر و صورت، داراي هر سنّي كه بدانيم جاي همان اعتراض هست.

خداي تعالي به اين گروه از مردم يا انصاف دهد يا درك و شعور عطا فرمايد كه هيچ كدام از اينها را ندارند.

ميبدي در شرح ديوان گفته است كه: «حقّ تعالي ، دندان و اركان حضرت خضر (ع) را پيش از ظهور حضرت محمّد(ع)، هر پانصد سال يك بار تجديد مي كرد و بعد از ظهور حضرت مهدي (ع) هر صد و بيست سال يكبار تجديد مي كند.»

در «احتجاج» طبرسي از امام حسن(ع) روايت شده است كه در حالات حضرت مهدي (ع) فرمود: «خدا عمر آن حضرت را طولاني مي كند و بعد به قدرت خود او را بصورت جواني ظاهر مي كند كه داراي سنّ چهل سالگي باشد و اين براي آن است كه بدانند كه خداوند بر همه چيز قادر است.»