بازگشت

مقدّمه مؤلّف:


اين (كتاب) در بيان ويژگي هاي حضرت مهدي (ع) و مقايسه آن با تمام انبياء و اوصياء - صلوات اللّه عليهم - و سلسله بلند مرتبه، غير از بعضي از اجداد پاك و مطّهر خود (ع) مي باشد.

اگر چه شرح آن از قوّه بيان خارج است ولي حضرت مهدي (ع) كسي است كه خداوند متعال، مژده ظهور ايشان را به تمام انبياء خود، از حضرت آدم (ع) تا حضرت خاتم(ع) داده است.

خلاصه آنكه خداوند متعال چنين شخصي بزرگواري را در خزانه قدرت خود محفوظ داشته تا در پايان روزگار (آخرالزّمان)، زماني كه همه انبياء و اولياء الهي از رسالت خويش فارغ مي شوند و كفر و حكومت شيطان، همه جا را فرا مي گيرد، ايشان را ظاهر سازد و اسباب سلطنت و رياست را براي ايشان مهيّا فرموده كه تمام جهان را مسخّر كند و همه جهانيان را هدايت نمايد و در هيچ سرزميني، جايي نمي ماند، مگر آنكه صداي «لا اله الّا اللّه» در آنجا بلند شود و همه به يگانگي خداوند ايمان آورند تا اينكه خداوند تمامي حجّتهاي خود را در آنجا ظاهر سازد.

البتّه چنين رياست بزرگي نيازمند وسايل و امكاناتي است و استعداد و قابليّتي مي خواهد كه عظمت و بزرگيشان، به اندازه اين كار بزرگ و خدمت برجسته باشد، زيرا كه اين رياست به شخص بزرگواري چون حضرت مهدي (ع) واگذار شده و به ايشان اختصاص دارد.

پس تمام مقدّمات آن بايد در حدّ و مرتبه بالايي باشد، چرا كه كم و كيف و قدر و منزلت آن را هيچكس جز خداوند باعظمت نمي داند و آنرا درك نمي كند، همچنانكه در دعاي ندبه آمده است: «بنفسي انت من عقيد عزّ لايسامي »

( - «يعني: به جانم قسم كه تو داراي عزّتي هستي كه برتري و همطرازي نداري.» )

خداوند بگونه اي، بزرگي و عظمت ايشان را مقرّر كرده است كه هيچ انديشه و تفكّري نمي تواند به نهايت بزرگي و جايگاه عظيم آن، راه پيدا كند.

نعماني در كتاب «غيبت»، از كعب الأخبار روايت كرده است كه: «خداي تعالي ، هر آنچه را كه به پيامبران داده، به ايشان زيادتر مي دهد و وي را نسبت به ديگران برتري مي دهد.»

حسين طبرسي نوري