مرحوم شيخ حرّ عاملي مي گويد: «من وقتي ده ساله بودم مريضي سختي گرفتم به طوري كه فاميل و نزديكان من جمع شدند و گريه مي كردند و آماده شدند براي عزاداري و مطمئن شدند كه من در آن شب مي ميرم.

در حال خواب و بيداري بودم كه پيامبر و دوازده امام را ديدم پس به آنها سلام كردم و با يكي يكي آنها دست دادم و حضرت امام صادق (ع) با من صحبتي كرد كه يادم نيست فقط يادم هست كه آن حضرت براي من دعا كرد.

پس سلام كردم بر حضرت صاحب (ع) و به آن حضرت دست دادم و گريه كردم و گفتم: «اي سرور من! مي ترسم كه با اين مريضي بميرم و به آرزويم كه عالم شدن و عمل به دستورات الهي است نرسم.»

ايشان فرمود: «نترس! چون تو با اين مريضي نمي ميري بلكه خداوند بلند مرتبه و عالي قدر، تو را شفا مي دهد و عمري طولاني مي كني.»

در آن وقت ظرفي را كه در دستش بود به دست من داد و وقتي از آن نوشيدم در همان لحظه شفا يافتم و مريضي ام كاملاً از من دور شد و نشستم و فاميل و نزديكانم تعجّب كردند و من چيزي از آنچه ديده بودم نگفتم تا اينكه چندروزي گذشت و بعد ماجرا را گفتم.»

( - اثبات الهداة )