شخصي به نام حسين مدمل بود كه در نزديكي صحن حضرت اميرالمؤمنين (ع) خانه اي داشت كه به آن، ساباط حسين مدمل مي گفتند كه متّصل به ديوار صحن مقدّس بود و حسين مدمل، صاحب ساباط، داراي زن و بچّه هايي بود.

او پس مبتلا به فلج شد و بعد مدّتي قادر به بلند شدن نبود و عيال و فرزندانش در وقت حاجت او را برمي داشتند.

به سبب طولاني شدن زمان مرض او، خانواده او بسيار در شدّت و سختي افتادند و به فقر و فلاكت مبتلا شدند و محتاج به خلق شدند.

در سال 720 هجري قمري در شبي از شبها بعد از آنكه مدّتي از شب گذشته بود پسر و عيال او بيدار شدند و ديدند كه در خانه و بام خانه، نوري ساطع شده است به نحوي كه ديده ها را مي ربايد. پس آنها به حسين گفتند: «چه خبراست؟»

گفت: «امام زمان (ع) به نزد من آمد و به من فرمود كه: «برخيز اي حسين!»

عرض كردم كه: «اي سيّد من! مي بيني كه من نمي توانم برخيزم؟»

پس آن حضرت دست مرا گرفت و بلند كرد. در همان حال، مرض من از بين رفت و من صحيح و سالم شدم.

سپس حضرت به من فرمود: «اين ساباط، راه من است كه به اين راه به زيارت جدّ خود مي روم، و درب آن را در هر شب ببند.»

عرض كردم: «شنيدم و اطاعت كردم اي مولاي من!»

پس آن حضرت برخاست و به زيارت حضرت امير (ع) رفت و آن ساباط مشهور شده است به ساباط حسين مدمل و مردم از براي ساباط، نذرها مي كردند و به بركت حضرت قائم (ع) به حاجت خود مي رسيدند.

( - نجم الثّاقب )