گفت: «نظر كن به جلو راه، كه چه مي بيني.»

نظر كردم كه در نزديكي اُفُق، دود سياهي مخلوط با شعله هاي آتش رو به آسمان مي رود. ديدم بوستانهايي كه پُر از اشجار ميوه است، آتش گرفته.

به هادي گفتم: «آن چيست؟»

گفت: «آب بوستانها، از اذكار، تسبيح و تهليل مؤمني ساخته شده و حالا، از زبان آن مؤمن، دروغ و تهمتي و لغويّاتي سرزده و آن بصورت آتشي در آمده و حسنات و باغهاي او را دارد معدوم مي كند و صاحب آن اشجار اگر ايمان مستقرّي داشت، البتّه آنها را اهميّت مي داد و چنين آتشي نمي فرستاد و وقتي كه به اينجا برسد مي فهمد و دودحسرت از نهادش بيرون مي آيد، ولي سودي نخواهد داشت و از اين جهت، ايمان به نتايج و ملكوت اعمال كه انبياء به ما خبر دادند و از نظرها در جهان مادّي غائب است، حضرت حقّ اهميّت داده و در اوّل كتابش تقوي را ايمان به غيب تفسير مي كند: «هُديً لِلْمُتَّقينَ * اَلَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقيمُونَ الصَّلوةَ» (اين قرآن براي پرهيزكاران هدايت است، آن كساني ( - سوره بقره آيه 2 و 3 )

كه به غيب ايمان مي آورند و به اقامه نماز بر مي خيزند.)

وقتي كه رسيديم به آن باغهاي آتش خورده و خاكستر شده، ديديم باد تندي وزيدن گرفت و خاكسترها را بلند نمود و پراكنده و نابود مي ساخت.

هادي قرائت نمود: «أَعْمالُهُمْ كَرَمادٍاشْتَدَّتْ بِهِ الرّيحُ في يَوْمٍ عاصِفٍ» (اعمال كساني كه به پروردگارشان كافر شدند، همچون ( - سوره ابراهيم آيه 18 )

خاكستري است در برابر تندباد در يك روز طوفاني.)