رسيديم به باغي كه راهم از ميان آن باغ بود. ديدم چند نفري در كنار حوض نشسته، ميوه هاي گوارا در جلوشان مي باشد. تا مرا ديدند احترام نمودند و خواهش نشستن و ميوه خوردن كردند و گفتند: «ما روزه دار، از دارالغرور (دنيا) بيرون شديم و اين افطاري است كه به ما داده اند و چنان مي پنداريم كه تو هم از اينها حقّ داري و البتّه تو روزه داري را افطارداده اي.»

و نشستم و از آنها خوردم، تشنگي و هر درد و المي داشتم رفع شد. پرسيدند: «در اين راه بر تو چه گذشت؟»

گفتم: «الحمد للَّه بدي ها كه گذشت، گذشت و به ديدن شما رفع گرديد؛ وليكن چند نفر عقب ماندند و سياهان آنها را نگه داشتند و مرا هم وسوسه نمودند. اخيراً گوش به حرفهايش ندادم و عقب ماند، اُميد كه به من نرسد.»

گفتند: «نه چنين است! آنها از ما دست بردار نيستند و در اين اراضي مسامحه، به زبان مكر و دروغ، ما را اذيّت دارند. ولي بعدها مثل قطّاع الطّريق، شايد با ما بجنگند.»

گفتم: «پس ما بدون اسلحه با آنها چه كنيم؟»

گفتند: «اگر در دارالغرور اسلحه تهيّه نموده ايم در آن منازل بعدي به ما خواهد رسيد، چنانكه حقّ فرموده است: «وَاَعِدُّوا لَهُمْ مَااسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِباطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّكُمْ.» (و با هر نيرويي كه در قدرت داريد براي مقابله با آنها ( - سوره انفال آيه 60 )

(دشمنان) آماده سازيد! و (همچنين) اسبهاي ورزيده (براي ميدان نبرد) تا بوسيله آن، دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد.)

گفتم: «من از اين آيه شريفه، فقط تهيّه اسباب جهاد دنيوي را مي فهميدم.»

گفتند: «قرآن و آيات آن، دستورات تمام عوالم و منازل ومقامات است و جامع همه آنها است و مجموعه تمام مراتب وجوديّه است و اگر نه چنين بود، ناقص بود و حال آنكه خاتم الكتب و آورنده او خاتم الانبياء است. در پس پرده هر چه بود آمد.» «و ليس وراء العبادان قرية.» (يعني: بالاتر از اين حرف، حرفي نيست.)

همه برخاستيم و رفتيم. راه از زير درختان پرميوه و در نهرهاي جاري و نسيم فضا، با روح و ريحان، قلوب مملوّ از فرح و خوشي، كأنّه جمال خداوندي تجلّي نموده بود.

رسيديم به منزلگاه و هر كدام در حجره اي از قصور عاليه كه از خشتهاي طلا و نقره ساخته بودند منزل نموديم. اثاثيه هر منزلي از هر حيث مكمّل بود و نظافت و نقوش و ظرافت آنها، چشمها را خيره و عقلها را حيران مي ساخت وخدمه اي كه داشت، بسيار خوش صورت و خوش اندام و خوش لباس، و در اطراف، براي خدمتگزاري در گردش و طواف بودند.

«وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ اِذا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤاً مَنْثُوراً وَ اِذا رَأَيْتَ ثُمَّ رَأَيْتَ نَعيماً وَ مُلْكاً كَبيراً.» (و بر گِردشان ( - سوره انسان آيه 19 - 20 )

(براي پذيرايي)، نوجواناني جاوداني مي گردند كه هر گاه آنها را ببيني، گمان مي كني مرواريد پراكنده اند و هنگامي كه آنجا را ببيني نعمتها و مُلك عظيمي را مي بيني.)

و من خجالت داشتم از آنها كه خدمت مرا مي كردند. نظرم به آئينه بزرگي افتاد، خود را به مراتب اجمل (زيباتر) و ابهي (با اُبهّت تر) و اجلّ (جليل تر) از آنها ديدم. در آن هنگام سكينه و وقار و بزرگواري مرا فرا گرفت و به جلال خود متّكي شدم.

گويا شب شد. چراغ برقهاي هزار شمعي از سرشاخه هاي درختها روشن شد و از ميان برگهاي درختها، چراغ برق بقدري روشن گرديد كه حدّ و حصر نداشت و تمام باغات قصور عاليه را از روز روشنتر كرده بود.

از روي تعجّب با خود گفتم: «خدايا! اين چه كارخانه اي است كه اين همه چراغ روشن نموده است.» كه شنيدم كسي تلاوت نمود: «مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكوةٍ فيها مِصْباحٌ اَلْمِصْباحُ في زُجاجَةٍ اَلزُّجاجَةُ كَأَنَّها كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ (احمديّة) لاشَرْقِيَّةٍ وَ لاغَرْبِيَّةٍ يَكادُ زَيْتُها يُضيئُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نارٌ نوُرٌ عَلي نُورٍ.» (مَثَل نور خداوند همانند چراغداني است كه در آن چراغي (پُر ( - سوره نور آيه 35 )

فروغ) باشد، آن چراغ در حُبابي قرار دارد، حُبابي شفّاف و درخشنده همچون يك ستاره فروزان. اين چراغ با روغني افروخته مي شود كه از درخت پُربركت زيتوني گرفته شده كه نه شرقي و نه غربي؛ (روغنش آنچنان صاف و خالص است كه) نزديك است بدون تماس با آتش شعله ور شود، نوري است بر فراز نوري.)

فهميدم كه اين انوار از شجره آل محمّد (ص) است و اين شهر و منزلگاه مسافرين را، شهر محبّت مي گفتند و محبّين اهل بيت، آنهايي كه محبّتشان به سرحدّ عشق رسيده، اينجا منزل مي كنند و سَكَنه و مسافرين، در اين شهر و قصور عاليه، ضاحكة مستبشرة (خندان و شادمان) و به ذكر حمد حقّ و درود و مدح وليّ مطلق اشتغال داشتند و اصوات آنها بسيار جاذب و دلربا بود و ما با حال امنيّت و كمال مسرّت بوديم و در سردر اين شهر به خطّ جليّ نوشته بودند: «حبّ عليّ حسنة لا يضرّ معه سيّئة.» (محبّت علي (ع) حسنه اي است كه با وجود آن، گناه ضرر نمي رساند.)