نمونه هاى نويد قرآن درباره امام مهدى : 3- شايستگان ، وارث زمين
برگرفته از آثار آية الله سيد محمد كاظم قزويني
قرآن در آيه ديگرى مى فرمايد:
((
وَ لَقـَدْ كـتـَبـْنـَا فـى الزَّبـُورِ مـِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الاَرْض يَرِثُهَا عِبَادِى الصالِحُونَ
.)) (87)
ما در زبور (و كتابهاى آسمانى پيشين ) پس از نوشتن در لوح محفوظ، نوشتيم كه زمين را
بندگان شايسته ما به ارث مى برند.
مفسران در تفسير اين آيه ، در معناى ((زبور)) و ((ذكر)) به توفق نرسيده اند؛ اما اين
ديـدگـاهـهـاى مـتـفـاوت ، اخـتـلاف جـوهـرى نـيـسـت ، چرا كه معناى زبور، چه كتاب آسمانى
نازل شده بر داود پيامبر باشد يا مقصود از آن جنس كتابهاى آسمانى مهم نيست همچنانكه
مـعـنـاى ((ذكـر)) نـيـز در آيـه شـريـفـه ((تـورات )) بـاشـد يا ((قرآن )) يا ((لوح
مـحـفـوظ)) هـمـچـنـانـكه مفسرين گفته اند، به محتواى آيه صدمه اى نمى زند و معناى آيه
اينگونه است :
((و ما در كتابهايى كه بر پيامبران فرو فرستاديم يا در ((زبور)) كه آن را به داود
پـيـامـبـر نـازل ساختيم ، پس از نوشتن در لوح محفوظ يا تورات و يا قرآن ، نوشتيم كه
زمين را بندگان شايسته ما به ميراث مى برند.))
طبرسى و ديگران در تفسير آيه از پنجمين امام نور عليه السلام آورده اند كه فرمود:
((هم اصحاب المهدى فى آخر الزمان )) (88)
يعنى : اينان ياران حضرت مهدى عليه السلام در آخر الزمان هستند.
به باور ما، موضوعى كه خداى جهان آفرين در ((زبور)) و در ذكر نوشته است و آن را
بـا ((لقـد)) و ((ان )) دو بـار، سـخـت ، مـورد تـاءكـيـد قـرار داده ، شـايـسـتـه اسـت كه
موضوعى بسيار اساسى و حساس در نهايت اهميت باشد.
صـحـيـح اسـت كه برخى مفسران مقصود از ((زمين )) در آيه مباركه را زمين بهشت دانسته و
آيـه را ايـنـگـونـه مـعـنا كرده اند كه : ((بندگان شايسته خدا، زمين بهشت را به ارث مى
بـرنـد.)) و بـرخـى نـيـز زمـين مورد نظر را همين سياره خاكى دانسته اند كه سرانجام امت
مسلمان آن را با فتوحات خويش به ارث مى برند.
امـا ايـن دو ديـدگـاه مـعـنـاى ظـاهـرى آيـه اسـت و مـعـنـاى نـهـان و
تـاءويـل آيـه شـريـفـه ايـن اسـت كـه : ((بـنـدگـان شايسته خدا بر سراسر جهان حكومت
عادلانه و انسانى خويش را، برقرار خواهند ساخت .))
مرحوم ((شيخ طوسى )) در تفسير آيه شريفه از امام باقر عليه السلام روايت كرده است
كه :
((ان ذلك وعد الله للمؤ منين بانهم يرثون جميع الارض .)) (89)
يـعـنـى : اين وعده قطعى خدا بر مؤ منان است كه آنان تمامى زمين و زمان را به ارث خواهند
برد.
اين آيه مباركه از نظر معنا، به آيه پيش شباهت دارد كه مى فرمايد:
((ليستخلفنهم فى الارض ))
در ايـن دو آيـه ، چـه تـعـبـيـر زيـبـايـى بـه كـار رفـتـه اسـت ، تـعـبـير به ((ارث )) و
((استخلاف )) كه ((ارث )) انتقال ثروت و امكانات از مرده به زنده و ((استخلاف ))،
نيز قرار دادن يكى بجاى ديگرى را مى گويند.