پدر دلسوز
اگـر به كلام آن حضرت باز گرديم مى بينيم كه
آن امام رئوف از شك و تزلزل دوستانش كه همه ناشى از تحيرى است كه
از غيبت آن عزيز حاصل شده , رنج مى برد, چرا كه به فرموده حضرت على
بن موسى الرضا(ع ):
الامـام , الانـيـس الـرفـيـق , والـوالد
الشفيق , والاخ الشقيق , والام البرة بالولد الصغير, مفزع العباد
في الداهية
الناد.
امـام انـيـسـى اسـت
رفيق , و پدرى است دلسوز, امام آن برادرى است كه چون دو نيمه خرما بهم
متصل باشند, و امام
آن مادر مهربانى است كه به فرزندخردش محبت مى كند, و امام پناه مردم در
واقعه هولناك است . در كلام آن حضرت بايد به
نيكى تدبر نمود و آن جام لبريزاز زلال وحى را با آرامى نوش جان نمود
كه كلام امام را فهمى ازامام بايد.
كـنون در محضر انوار
رضوى زانوى ادب بزنيم و نظاره كنيم كه چه زيبا آن حضرت پرده از رافت
امـام بـرمـى گـيـرد و آن برتر ازمعنا
را به پيمانه الفاظ كيل مى كند و جانها را به تماشامى نشاند,
نـخـسـت او را بـه صـاحـب
انـسـى , رفيق مانند مى كند كه در انسش كوتاهى نمى ورزد و رفاقت
بـى ريـايـش مـالامـال ازمحبت
است , ديگر باره اين مقام را با تعبيرى عميقتر به تصويرمى كشد و
رافـتـش را بـه پـدرى
دلـسـوز تشبيه مى كند كه از هيچ هدايت و ارشاد دريغ نمى ورزد كه قطعا
عطوفت و لطف پدر ازمحبت و انس رفاقت برتر است . امـا لـطف امام ارواحنا فداه
فوق اينهاست , چون برادرى است كه همراه انسان و توامان با او به دنيا
آمـده است آنگونه كه يكى بوده اند
مثل دانه خرما و سپس دو نيم گشته اند, گويى انسان راجزئى
از خود مى داند و اينسان
مهر مى ورزد, محبانش راجداى از خود نمى بيند و رعيتش را اجزاى خود
مى انگارد.