در فرازهايى از «دعاى ندبه» مى خوانيم:



«بنفسى انت من مغيّب لم يخل منّا بنفسى انت من نازح ما نزح عنّا»( [6] )



به جانم سوگند كه تو آن نهان شده اى كه بيرون از جمع ما نيستى.

به جانم سوگند كه تو آن دور شده اى كه از ما دورى ندارى.

تعبير زيباى «نهان شده اى كه هميشه باماست» و «دور شده اى كه به ما نزديك است»، نويد بخش «حضور مستمر» امام زمان(عليه السلام) در جمع شيعيان و محبّين است.

در اين كلام يا تضادّى نيست از آن رو كه مى تواند «هميشه با ما باشد» ولى چون شناخته نمى شود «نهان شده و مستور» به شمار آيد.

و يا اگر ظاهراً تضادّى باشد، قابل حلّ است از آن جهت كه «دور شده» از عموم مردم به حساب مى آيد، لكن به خاصّان و مواليان خود «نزديك» است.