اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلى آبائِهِ فِي هذِهِ السّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَة وَلِيَّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ اَرْضَكَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فِيها طَويلاً.







پيشگفتار:







( يا صاحب الزّمان ادركنا )







سخن از «مهدى» (عليه السلام)، سخن از «هدايت» است.



سخن از «غيبت»، حديث «جستجو» است.



سخن از «انتظار»، روايت «حركت و پويايى» است.



سخن از «ظهور»، بحث از «اشتياق رهايى» است.



«شوق رهايى»، «حركت» مى آفريند، و نتيجه «جستجو»، حصول «هدايت» است.



«شيعه بودن» با جمود و سكون سازگار نيست. «شيعه» يعنى «پيرو» و لازمه «پيروى» جهت گيرى «رفتار و روش»، و شكل گيرى «سلوك و عمل» است.



«شيعه مهدى (عليه السلام)» بودن، با گمراهى و بى تفاوتى در برابر انحرافات نمى سازد.



و «انتظار ظهور» داشتن، با ماندن در تاريكى ها و تسليم در برابر وضع موجود قابل جمع نيست.



در آستانه سالگرد ميلاد پر شكوه امام زمان (عليه السلام)، با ياد امام راحل (قدّس سره) كه با نور وجودش، راه انتظار را روشن تر ساخت و با ياد شهيدان كه با نثار خونشان، نزديكى طلوع خورشيد را نويد دادند، و با اميد گسترش روشناى سپيده دم انقلاب اسلامى به همه آفاق گيتى، حاصل تلاشى مختصر پيرامون «غيبت، انتظار، ظهور» را به شما منتظران حضرت مهدى (عليه السلام) تقديم مى داريم.



آرزومنديم كه ـ در تقارن سالگرد ميلاد دو مصلح بزرگِ تاريخِ بشريت، حضرت «مهدى» (عجل اللّه تعالى فرجه الشريف) و حضرت «عيسى مسيح» (سلام اللّه عليه) كه يادآور حماسه پرشكوه ظهور متقارن آن دو بزرگوار مى باشد، و اقتداى شكوهمند و پرمعناى آن پيامبر اولوالعزم(عليه السلام)، به اين آخرين ذخيره الهى و كامل ترين عبد صالحِ خدا در زمين را، فرا ياد منتظران سوخته جانش مى آورد ـ اين هديه ناچيز، مقبول درگاه حضرت احديّت واقع گردد.



اللهم ارزقنا توفيق الطاعة و بعد المعصية و صدق النية



و عرفان الحرمة و اكرمنا بالهدى و الاستقامة



آمين رب العالمين.



. مسجد مقدس جمكران



واحد تحقيقات



پانزدهم شعبان 1417