مهدى و عصمت
برگرفته از آثار مرحوم آية الله سيد رضا صدر
عصمت ، يعنى پاكيزه بودن از گناه و پيراسته بودن از خطا.
و آن حقيقتى است از مقوله علم كه دانستن حقايق اشيا باشد.
فـرد بـزرگـوارى كـه داراى فـضيلت عصمت باشد، نه تنها گناه نمى كند، بلكه فكر
گـنـاه ، در مـغـزش راه نـدارد، چـون به حقيقت گناه آشناست ، ولى قدرت بر ارتكاب گناه
دارد. از اين رو، مرتبه اش از فرشتگان برتر و بالاتر است .
شما زبان مار را نمى مكيد و از خوردن نجاست خوددارى مى كنيد، بلكه فكر چنين كارى نيز
در مغز شما راه نمى يابد، با آن كه قادر بر هر دو كار هستيد.
چرا؟ چون به حقيقت هر دو كار پى برده ايد و مى دانيد كه چيست .
نسبت معصوم با گناه ، چنين است .
بـنـابـرايـن ، عـصـمـت ، مـرتـبـه عـاليـه اى را عـدالت نـيـسـت ، بـلكـه فـضيلتى است از
فضايل مغاير با عدالت و آن علمى است خدادادى و از علوم بشرى نيست و موروثى نيز نمى
باشد؛ چنانچه قابل تعليم و تعلم نيز نيست .
عـلمـى است كه حضرت احديت ، هر فردى را شايسته بداند، بدو افاضه مى كند؛ چنانچه
در مـيـان دودمـان عـبـدالمـطـلب ـ كـه شـمـاره آنـهـا بـه
چـهـل مـى رسـيـد يا از چهل افزون بود ـ فقط يك فرد شايسته پيامبرى بود و آن حضرت
محمد صلى الله عليه و آله بود و دگران شايسته اين منصب مقدس نبودند.
در مـيـان پـسـران ابـوطـالب ، فـقط يك فرد شايسته دارا شدن صفت عصمت بود و آن على
عليه السّلام بود از اين رو، از سوى خدا و رسول صلى الله عليه و آله ، وصى حضرت
محمد صلى الله عليه و آله گرديد.
مـرد عـادل و دادور، هـنـگـام اشـتـداد شـهـوت يـا غـضـب ،
تـمـايـل بـه گـنـاه دارد، ولكـن گـنـاه نـمـى كـنـد، ولى مـعـصـوم
تمايل به گناه نيز ندارد.
عادل ، خطا مى كند و ممكن است گول شياطين انسى را بخورد، ولى معصوم خطا ندارد و خطا
و گول خوردن ، براى حضرتش محال است .
معصوم ، اضافه بر فضيلت عدالت ، داراى فضيلت عصمت نيز است .
تـاءسـيـس حـكـومـت عـدل و دادگستر در جهان ، بايستى به وسيله قائدى معصوم باشد كه
مـيـل بـه گـنـاه نـكـنـد و خـطـا نـداشـتـه بـاشـد. و وگـرنـه آن حـكـومـت
تشكيل پذير نخواهد بود.
قـائد گـنـاهـكار و رهبر خطاكار، نمى تواند از گناه جلوگيرى كند و خطاهاى بشر را بر
طرف سازد، بلكه سر مشق براى گناه و خطا خواهد بود.
رهبر، براى پيوستن خلق از گناه ، بايستى نخستين قدم را از خودش بردارد و گناه را از
خود بزدايد.
بزرگترين گناه ، ظلم است و رهبر ظالم ، نخواهد توانست ظلم زدايى كند.
بـنـابـرايـن ، حـضـرت مـهـدى ، بـايـسـتـى داراى فـضـيـلت عـصـمـت بـاشـد تـا بـتـوانـد
عدل جاويدان جهانى را بر قرار سازد.
در گذشته ، يادآور شديم كه حضرت مهدى بايستى مؤ يد من عندالله باشد و قدرت الهى
در پشت سرش باشد؛ وگرنه نخواهد توانست بر همه قدرتهاى بشرى پيروز شود.
و اين به ما مى رساند كه حضرت مهدى بايد معصوم باشد، وگرنه لازم مى آيد كه خداى
بزرگ ، گناهكار و خطاكارى را تاءييد فرموده و براى مردم پيشوا قرار داده است ، و اين
، بـر ذات مـقـدس حـق ، قـبـيـح و مـحال است . آيا كسى كه از گناه نهى فرموده ، مى تواند
بگويد از گناهكار پيروى كنيد؟!