خوش آن روزى كه صوت دلربايت***به گوش جان رسد هر دم صدايت



ز هر سو ياورانت با دل شاد***بيايند و نمايند جان فدايت( [14] )



در زمان حاج شيخ عبدالكريم حائرى(رحمه الله) وقتى شهريه طلاّب نرسيده بود، آنهايى كه از نظر معيشتى وضعيت خوبى نداشتند، كم كم از حوزه متفرّق مى شدند. اين مسأله باعث ناراحتى و نگرانى همه شده بود.



لذا به حضرت حجّت «ارواحنا فداه» متوسّل شدم و از آن حضرت براى رفع اين مشكل استمداد نمودم. در مدرسه فيضيه خوابيده بودم كه در عالم رؤيا شخصى به من گفت: «قرار است شما در منزل فلان آقا، خدمت حضرت صاحب الزمان(عليه السلام)مشرّف شويد».



بعد، خبر آوردند كه تشريف فرمايى حضرت به منزل آن فرد به تأخير افتاده است، ولى صدايى را شنيدم كه فرمود: «سيد محمد رضا! به حاج ميرزا مهدى( [15] ) بگو كه به آقا شيخ عبدالكريم بگويد از گريه هاى امام زمان(عليه السلام)، وجوهات متوجّه قم شد».



وقتى از خواب بيدار شدم، پيش حاج ميرزا مهدى رفتم و خوابم را براى ايشان تعريف كردم. نكته اى در اين خواب برايم سؤال برانگيز بود كه چرا به حاج شيخ عبدالكريم تعبير به «آقا شيخ عبدالكريم» كرده بودند با اينكه ايشان به مكّه مشرف شده بودند، ولى «حاج ميرزا مهدى» را حاجى ناميدند؟!



وقتى خدمت حاج شيخ رسيديم، فرمودند: رؤياى شما از رؤياهاى صادقه است. فردى از تجّار مشهد پيدا شده و قرار است هر ماه دو هزار تومان بفرستد، امّا اين كه حضرت به من تعبير «آقا شيخ» كرده اند با اين كه به مكّه مشرّف شده ام، به خاطر اين است كه من حجّى را كه انجام داده ام، نيابتى بوده است.( [16] )