دارد . گريه هميشه ملازم است با نوعي رقت و هيجان . اشك شوق و عشق را

همه مي شناسيم . در حال گريه و رقت و هيجان خاص آن ، انسان بيش از هر

حالت ديگر خود را به محبوبي كه براي او مي گريد نزديك مي بيند ، و در

حقيقت در آن حال است كه خود را با او متحد مي بيند ، خنده و شادي بيشتر

جنبه خودي و شخصي و در خود فرو رفتن دارد و گريه بيشتر از جنبه خود بيرون

آمدن و خود را فراموش كردن و با محبوب يكي شدن . خنده از اين نظر مانند

شهوت است كه در خود فرو رفتن است و گريه مانند عشق است كه از خود

بيرون رفتن است .

امام حسين ( ع ) به واسطه شخصيت عاليقدرش ، به واسطه شهادت

قهرمانانه اش مالك قلبها و احساسات صدها ميليون انسان است . اگر كساني

كه بر اين مخزن عظيم و گرانقدر احساسي و روحي گمارده شدند يعني رهبران

مذهبي بتوانند از اين مخزن عظيم در جهت هم شكل كردن و هم رنگ كردن و هم

احساس كردن روحها با روح عظيم حسيني بهره برداري صحيح كنند ، جهان اصلاح

خواهد شد .

راز بقاء امام حسين اينست كه نهضتش از طرفي منطقي است ، بعد عقلي

دارد و از ناحيه منطق حمايت مي شود . و از طرف ديگر در عمق احساسات و

عواطف راه يافته است . ائمه اطهار كه به گريه بر امام حسين سخت توصيه

كرده اند ، حكيمانه ترين