بدي دارد . موجب ضعف و تاخر و انحطاط ملتهائي است كه به اين كارها

عادت كرده اند .

يادم هست ، در ايام تحصيل و اقامتم در قم ، كتابي از محمد مسعود

نويسنده معروف آن زمان مي خواندم كه در آن كتاب به مناسبتي مساله گريه

مردم شيعه را بر امام حسين مطرح كرده بود و مقايسه كرده بود با روش

مسيحيان درباره شهادت مسيح ( البته به عقيده خودشان ) كه روز شهادت

مسيح را جشن مي گيرند ، نه اينكه به عزا بنشينند .

نوشته بود ببينيد ، يك ملت بر شهادت شهيدش مي گريد زيرا شهادت را

شكست و نامطلوب و امري نبايستي و موجب تأسف مي پندارد ، و ملتي ديگر

براي شهادت شهيدش جشن مي گيرد . زيرا آنرا موفقيت و مطلوب و مايه سر

افرازي و افتخار مي شمارد . ملتي كه هزار سال بر شهادت شهيدش بگريد و

متأسف شود و آه و ناله سردهد ناچار ملتي زبون و بي دست و پا و فرار كن

از معركه بار مي آيد ، ولي ملتي كه هزار سال و دو هزار سال شهادت شهيدش

را جشن مي گيرد ، خواه ناخواه ملتي قوي و نيرومند و فداكار مي گردد .

برداشت يك ملت از شهادت ، شكست است و عكس العملش درباره اين

شكست آه و ناله و گريه است و نتيجه آن برداشت و اين عكس العمل ضعف و

زبوني و تسليم گرائي . اما