طايفه ي محقّه و فرقه ي ناجيه و عصابه مهتديه اماميّه ي اثنا عشريه ـ ايّدهم اللّه تعالي ـ که به حسب نصوص متواتره از حضرت رسول ـ صلّي اللّه عليه وآله ـ و اميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ چنانکه در باب آينده اشاره ي اجمالي مي شود به آنها، حضرت خلف صالح، حجة بن الحسن العسکري ـ عليهما السلام ـ را مهدي موعود و قائم منتظر و غايب از انظار و ساير در اقطار مي دانند

و از همه ي امامان گذشته تصريح به اسم و وصف و شمايل و غيبت آن جناب



[ صفحه 49]



رسيده و پيش از ولادت آن حضرت، در کتب معتبره ي ثقات اصحاب ايشان ثبت شده که جمله اي از آنها تا حال موجود و به نحوي که اخبار نمودند و وصف کردند، خلق کثيري ديدند و اسم و نسب و اوصاف، مطابق شد با آنچه فرمودند.

پس براي منصف عاقل، ريبه و شکي نماند در بودن اين وجود مسعود آن مهدي موعود چنانکه از ذکر حضرت رسول ـ صلّي اللّه عليه وآله ـ و شمايل آن جناب در کتب سماويّه، منصفين اهل کتاب از يهود و نصاري به مجرد ديدن و منطبق کردن، اسلام آوردند با آنکه خصوصيّات و اسباب تعريف در آنجا نزد آنها به مراتب کمتر بود از آنچه در اين جا شده و عمده، طول عهد پيمبران بود در آنجا و قرب عهد رسول خدا و اوصيايش ـ صلوات اللّه عليهم اجمعين ـ در اينجا، که بيشتر آنچه فرمودند محفوظ ماند. حتي اين که نقل کرده آن را تعدادي از مخالفين ما، چنانکه در باب آينده بيايد. ان شاء اللّه تعالي.

و با ما موافقت کردند در اين مذهب و اعتقاد، جماعتي از اهل سنّت که ناچاريم از ذکر اسامي ايشان با اشاره به علوّ مقام آنها در نزد آن جماعت تا در مقام طعن و ايراد، لامحاله از علما و محدثين و اهل کشف و يقين و اقطاب روي زمين خود شرم کنند با آنکه در اين مقام در مقابل، چيزي ندارند و جز اظهار ندانستن و معلوم نبودن و بعضي استبعادات و شبهات سست و بي ارزش.