«بهاء الله»، لقب «ميرزا حسينعلي بن ميرزا عبّاس نوري» است. وي در سال 1260 هـ .ق، به واسطه ي «ملاّ حسين بشرويه اي» در تهران خبر دعوت «باب» را شنيد و به ياري او قيام کرد. در واقعه ي سال 1268 هـ . ق (تير اندازي به طرف ناصر الدين شاه از طرف بابيان)، بهاء الله با گروهي از بابيان دستگير و زنداني شد. او پس از چهار ماه به عراق تبعيد شد و مدت يازده سال در بغداد به تبليغ بابيّه مشغول بود. بهاء الله در بغداد، خود را «مَنْ يُظْهِرُ الله» و «موعود بيان» («بيان» نام کتابي از «باب» است) خواند. در سال 1279 هـ .ق او را به استانبول و پس از چهار ماه به اَدِرْنِه و پس از 5 سال به عکّا (فلسطين) تبعيد کردند و او در سرباز خانه ي عَکّا زنداني بود تا اينکه، در سال 1309 در گذشت.



بهاء الله کتابهايي هم نوشته است. از جمله: ايقان، اقدس، جواهر الاسرار، هفت وادي، کلمات مکنونه. («فرهنگ فارسي معين»، ج 5، ص 462)