«اصحاب کهف»، جمعيّت با ايماني بودند که خداوند بزرگ را پرستش مي کردند، امّا ايمان خود را از دستگاه شاه جبّار مکتوم مي داشتند. آنان به غاري پناه بردند و سالهاي متمادي به قدرت خداوند در آنجا به خواب رفتند و پس از گذشت آن سالهاي طولاني بيدار شدند و پس از مدّتي در همان جا رحلت کردند.



داستان «اصحاب کهف» در قرآن کريم (سوره کهف) ذکر شده است. (براي آگاهي بيشتر ر.ک به «تفسير نمونه»، ج 12، ص 352)



در روايات مربوط به ظهور حضرت قائم (عج) آمده است که «اصحاب کهف» از ياران ايشان در آخر الزّمان و هنگام خروج خواهند بود. («المجالس السنيه»، ج 5، ص 710)