«نيمه شعبان» سالروز ميلاد برترين موجود عالم امکان حضرت بقيّة الله، مهدي صاحب الزّمان (عج) است. آن حضرت در نزديکيهاي اذان صبح چنين روزي از سال 255 ه.ق، ديده مبارک به جهان گشودند.



درباره فضيلت شب نيمه شعبان و روز آن و همچنين اعمال مخصوص اين اوقات شريف، مطالبي در کتب ادعيّه و منابع معتبر نقل شده است.



«شيخ حرّ عاملي» از بزرگان اصحاب نقل مي کند که امام صادق عليه السّلام فرمود:



«شبي که حضرت قائم (عج) متولّد شد، و اگر در سرزمين کفر متولّد گردد، خداوند او را به برکت امام زمان (عج) به سوي ايمان منتقل مي سازد». («توضيح المقاصد»، ص 533)



امام باقر عليه السّلام درباره فضيلت شب نيمه شعبان فرمود:



«آن شب افضل شبها بعد از «ليلة القدر» است. در آن شب خداوند فضل خود را به بندگان عطا مي فرمايد و آنان را به کرم خود مي بخشد. پس در آن شب در تقرّب جستن به سوي خدا سعي و کوشش کنيد به درستي که آن شبي است که خداوند به ذات مقدّس خود سوگند ياد کرده که بنده اي را دست خالي برنگرداند به شرط آنکه آن بنده در آن شب گناه نکند. و خداوند شب نيمه شعبان را براي ما قرار داده در مقابل شب قدر که براي رسول خدا صلّي الله عليه و آله قرار داد». («مفاتيح الجنان»، باب دوّم)



ضمناً در رواياتي آمده که نيمه شعبان همان شب قدر و تقسيم ارزاق و عمرها است.



براي اين شب مبارک چند عمل بر شمرده شده اند:



اوّل غسل است که باعث تخفيف گناهان مي شود، دوّم احياء اين شب به نماز و دعا و استغفار همانگونه که امام سجّاد عليه السّلام چنين مي کردند، سوّم زيارت امام حسين عليه السّلام که برترين اعمال در اين شب است و صد هزار پيامبر آن حضرت را در اين شب زيارت مي کنند. چهارم خواندن دعاي کميل در سجده است. کميل گويد:



«حضرت علي عليه السّلام را ديدم که اين دعا را در شب نيمه شعبان در سجده خواندند».



از نماز هاي مستحبّي که در اين شب واردشده است، دو رکعت است که در هر رکعت بعد از حمد، صد مرتبه توحيد خوانده شود. (ر.ک. به کتاب «المراقبات» اثر مرحوم حاج ميرزا جواد تبريزي)