«ابو عمر، عثمان بن سعيد اسدي عمروي (عمري)» از ياران و شاگردان مورد وثوق امام هادي عليه السّلام و امام حسن عسکري عليه السّلام بود. او را «سمّان» و «زيّات» يعني «روغن فروش» هم مي گفتند. اين شغل بخاطر بعضي از مصالح و تقيّه و اختفاء امر نيابت بود. شيعيان اموالي را که براي امام حسن عسکري عليه السّلام مي آوردند و به او تسليم مي کردند،او آنها را در داخل خيک روغن مي گذاشت و به خدمت آن بزرگوار مي فرستاد.امام حسن عسکري عليه السّلام چون نام طولاني او را شنيد، فرمودند: «کنيه (ابن عثمان) و (ابو عمرو) در يک مرد جمع نمي شود» و لذا دستور داد که کنيه او را که «ابو عمرو» باشد بر هم بزنند و وي را «عمري» ناميدند. («بحار الانوار»، ج 51، ص 344)



پس از در گذشت امام حسن عسکري عليه السّلام، «عثمان بن سعيد» امام را غسل داد و کفن کرد و حنوط نمود و به خاک سپرد. (همان مدرک، ص 346)



در اين زمان که امر غيبت صغري هم آغاز گرديد، «عثمان بن سعيد» از سوي حضرت مهدي (عج) به عنوان نخستين نائب خاصّ آن حضرت، منصوب گشت و واسطه ميان امام و شيعيان شد. رحلت او را بعد از سال 260 ه.ق ذکر کرده اند. هنگامي که وي در گذشت، جسدش را در جانب غربي بغداد در «شارع الميدان)، که نزديک دروازه قبلي قرار داشت، به خاک سپردند و قبر در خود قبله مسجد است. («آخرين اميد»، ص 80)