مرحوم محدّث قمي در کتاب «منتهي الآمال» به نقل از «تحفة الزائر علاّمه مجلسي» و «مفاتيح النجاة سبزواري» مي نويسد:



«هر کس حاجتي دارد، آنچه که ذکر مي شود (متن رقعه در اينجا ذکر نشده است. ر.ک به «منتهي الآمال»، باب 14، فصل 6، تکليف 8) در رقعه اي بنويسد و در (ضريح) يکي از از قبور ائمّه عليهم السلام بيندازد، يا رقعه را ببيند و مُهر کند و خاک پاکي را گِل سازد، و آن را ميان گِل گذارد و در نهر يا چاهي عميق يا غدير (برکه) آبي اندازد، که به حضرت صاحب الزّمان (عج) مي رسد و آن بزرگوار عهده دار بر آوردن حاجت مي شود.



آنگاه در کنار آن نهر يا چاه يا غدير بايستد و بر يکي از وکلاي آن حضرت اعتماد نموده و او را در نظر آورد (يا عثمان بن سعيد، يا محمد بن عثمان، يا حسين بن روح يا علي بن محمّد سيمري) و آنها را بر زبان آورده و صدا نمايد و بگويد:



«يا ... سَلامٌ عَلَيْکَ أَشْهَدُ أَنَّ وَ فاتَکَ في سَبيلِ اللهِ وَ اَنَّکَ حَيُّ عِنْدَ اللهِ مَرزُوقٌ وَ قَد خاطَبْتُکَ في حَياتِکَ الَّتي لَکَ عِنْدَ اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ هذِهِ وُقْعَتي وَ حاجَتي إِلي مَولانا عَلَيْهِ السَّلامُ فَسَلَّمْها اِلَيْهِ وَ أَنْتَ الثِّقَةُ الْأَمينُ»



سپس نوشته را در نهر يا در چاه، يا در غدير اندازد که ان شاء الله حاجت او بر آورده خواهد شد.