«رِجْعت» از ديدگاه تشيّع يعني اينکه خداوند عدّه اي از مردگان را با همان اندام و صورتي که بودند زنده کرده و به دنيا بر مي گرداند، به گروهي از آنان عزّت داده و گروهي را ذليل خواهد کرد و حقّ مظلومان را از ستمگران مي گيرد. و اين جريان پس از قيام قائم (عج) به وقوع مي پيوندد.



زنده شدگان کساني هستند که در حدّ اعلاي ايمان و يا در حدّ اعلاي کفر و فسادند، پس از مدّتي زنده شدن و دريافت کيفر و پاداش برخي از اعمالشان دوباره مي ميرند و در روز قيامت براي کيفر و پاداش کاملتر زنده مي شوند.



در قرآن کريم آيات متعدّدي بر اين مطلب دلالت دارد، از جمله آيه ي 10 سوره ي مؤمن و آيه ي 260 سوره ي بقره و ... روايات هم در اين باره به حدّ تواتر به ما رسيده است.



همچنين در عصر رجعت، پس از امام قائم (عج)، ائمّه ي ديگر به دنيا بر مي گردند و يکي پس از ديگري حکومت مي کنند، حتّي وقتي حضرت قائم (عج) از دنيا رحلت مي کنند، امام حسين عليه السلام ايشان را غسل مي دهد. («اثباة الهداة»، ج 7، ص 103)



در حديثي از امام صادق عليه السلام که درباره ي رجعت صادر شده، مي فرمايند:



«نخستين کسي که قبرش مي شکافد و زنده شده به دنيا بر مي گردد، حسين بن علي عليه السلام است، و اين رجعت عمومي نيست (که تمام مردگان زنده شده و سر از قبر در آورند) بلکه افراد خاصّي به دنيا بر مي گردند که يا مؤمن خالص و يا مشترک محض باشند».



همچنين امام باقر عليه السلام فرمود: «پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلّم و حضرت علي عليه السلام به دنيا رجعت مي کنند». («مهدي موعود»، ص 1186)