حضرت امام هادي عليه السلام، داراي پنج فرزند به نامهاي حسين، محمّد، عليّه و امام حسن عسکري عليه السلام بود. در ميان اين فرزندان، چون جعفر بسيار ناخلف بود، به او لقب کذّاب (دروغگو) دادند.



امام هادي عليه السلام درباره ي او فرمود: «از فرزندم جعفر دوري کنيد، نسبت او به من همچون نسبت کنعان به نوح عليه السلام است».



امام عسکري عليه السلام هم درباره ي جعفر فرمود: «مَثَل من و جعفر مانند هابيل و قابيل، دو فرزند آدم عليه السلام است اگر کشتن من براي جعفر ممکن بود، مرا مي کشت، امّا خداوند جلو او را گرفت».



جعفر از افرادي بود که ادّعاي امامت داشت و پس از رحلت پدر مي گفت: «امام مردم من هستم نه برادرم». (امام حسن عسکري عليه السلام)



کارشکني هاي او در عصر امامت برادرش به جايي نرسيد. امّا پس از شهادت برادرش دوباره شروع به ادّعاي امامت کرد و اعلام داشت که امام بعد از برادرم من هستم. وليکن در جريان نماز خواندن بر بدن پاک امام حسن عسکري عليه السلام که حضرت قائم (عج) ظاهر شده و او را کنار زد و خود ايشان نماز را اداء کردند، بار ديگر ادّعاي جاهلانه او آشکار شد. («حضرت مهدي (عج)، فروغ...»، ص 29)