مـردى از بـنـى اسـد، كـه از مردم همدان بوده ، به حج مى رود. هنگام بازگشت ، كاروان در بيابانى منزل مى كنند تا شب را به روز آوردند.

مرد، در انتهاى كاروان به خواب رفته بود. وقتى كه بيدار مى شود، كاروان را رفته مى بيند و اثرى از آن به جاى نمانده است .

اكنون به سخن خود او گوش مى دهيم :

مـن از جـا برخاستم و بدون آن كه بدانم به كجا مى روم ، به راه افتادم . مقدارى كه طى طريق كردم ، خانه اى را ديدم كه دربانى بر در آن ايستاده است .

به سوى دربان رفتم ، تا مرا راهنمايى كند.

دربـان ، مرا با خوشرويى استقبال كرد و مرا به درون خانه نزد خداوند خانه برد. چشم صاحب خانه كه بر من افتاد، مورد لطفم قرار داد و فرمود:

((مى دانى من كه هستم ؟)). گفتم : نه .

فـرمـود: ((مـن قـائم آل مـحـمـد هستم . من آن كسى هستم كه در آخر الزمان ظهور خواهم كرد و جهان را پر از عدل و داد خواهم كرد؛ وقتى كه از ظلم و بيداد پر شده باشد)).

تا اين سخن را شنيدم ، به رو بر زمين افتادم و چهره ام را به خاك ساييدم .

فـرمـود: ((ايـن كـار را نـكـن سـرت را بـلنـد كـن )) مـن اطاعت كردم . سپس ‍ فرمود :((تو فلانى هستى ؟ و نام مرا بر زبان آورد. از شهرى هستى كه در دامن كوه قرار دارد و همدانش گويند؟)).

گفتم : آرى چنين است .

فرمود: ((مى خواهى نزد خانوده ات باز گردى ؟)).

گفتم : آرى .

حضرتش به خادم اشاره اى فرمود.

خادم ، دستم را گرفت و كيسه اى به من داد و چند قدم همراه من برداشت كه من تپه و ماهورها و درختانى و مناره مسجدى را ديدم .

پرسيد: اين شهر را مى شناسى ؟

گفتم : نزديك ما شهرى است به نام اسد آباد و اين بدان شهر مى ماند.

گـفـت : اين همان اسد آباد است برو به خوشى و سعادت . و ديگر او را نديدم . وقتى كه داخـل اسـد آبـاد شـدم ، كـيـسـه را بـاز كـردم . ديـدم مـحـتـوى چهل يا پنجاه دينار زر است .

پس به سوى همدانى رفتم و تا دينارها باقى بود روزگار خوشى داشتم .

همسفران او كه در حج بودند، پس خودشان ديدند، تعجب كردند.

فرزندان و خاندان او و بسيارى از كسان ، از سفر اين مرد هدايت يافتند. (55)