درسـت پـيـش از شـش روز از رحـلت چـهارمين نايب خاص بود كه پيام كتبى مباركى از سوى حضرت مهدى (عليه السلام ) به آن جناب صادر گرديد، كه اينگونه بود:

بسم الله الرحمن الرحيم

((يا على بن محمد السمرى ! اعظم الله اجر اخوانك فيك ، فانك ميت ما بينك و بين ستة ايـام ، فـاجـمـع امـرك و لاتوص الى احد فيقوم مقامك بعد وفاتك ، فقد وقعت الغيبة التامة فـلاظـهـور الا بـعـد اذن الله ـ تـعـالى ذكـرة ـ و ذلك بـعـد طول الامد وقسوة القلوب و متلاء الارض جورا.)) (274)

بنام خداوند بخشنده بخشايشگر

هـان اى على بن محمد سمرى ! خداوند پاداش برادران دينى ات را در رحلت تو، پر شكوه و بزرگ گرداند. تو تا شش ‍ روز ديگر به سراى باقى خواهى شتافت ، از اين رو به كـارهـايـت رسيدگى كن و در مورد هيچ كس به عنوان جانشين خود، وصيت منما، چرا كه عصر غيبت كامل ، فرا رسيده است و ديگر جز پس از دريافت فرمان از جانب خدا ظهور نخواهد بود و دريـافـت فـرمـان از جـانب خدا نيز پس از گذشت روزگاران و سخت شدن قلبهاى مردم و لبريز شدن زمين از ظلم و جور خواهد بود.

جناب سمرى ، اين توقيع مبارك را در خانه اش براى مردم خواند و آنان از روى آن توقيع شـريـف ، نسخه برداشتند و از خانه آن جناب رفتند، اما هنگامى كه روز ششم بسوى خانه او آمدند، ديدند در واپسين لحظات است .

پرسيدند: ((جانشين شما كيست ؟))

پاسخ داد: ((خداى را امرى است كه خود به انجام رساننده آن است .))

و ايـن آخـريـن سـخـنـى بـود كـه از او شـنـيـده شـد و آنـگـاه جـهـان را بـدرود گفت و اين در سال 329 هجرى اتفاق افتاد.