از پيامبر اكرم (ص ) منقول است كه فرمود:

((امت من در زمان مهدى از چنان نعمتى برخوردار شوند كه مانند آن را هرگز برخوردار نشده باشند، آسمان باران بر سر آنان فرو ريزد و زمين هيچ گياهى را نگاه نداشته مگر اينكه آنرا مى روياند)) (439)

و نيز فرمود:

((امت او چنان نزدش پناه جويد كه زنبورهاى عسل نزد ملكه خود، زمين را از عدل و داد مالامال كند همانگونه كه از جور و ستم مالامال شده است ، بطوريكه مردم همچون جامعه نخستين خود گردند، وى خفته اى را بيدار نمى كند و خونى را نمى ريزد)) (440)

بنظر مى رسد معناى جمله ((همچون جامعه نخستين خود)) اين باشد كه در جامعه اوليه بشرى كه يك امت بودند و بر پايه صفا و فطرت انسانى مى زيستند و اختلافى در ميان آنها نبود، چنانكه خداوند در قرآن فرموده است : ((مردم يك امت بوده اند)) (441)

اين امر نقطه نظر پاره اى از روايات را تاءييد مى كند كه جامعه انسانى در عصر مهدى (ع ) يك جامعه بدون فقر و بى نيازى خواهد بود، آنگاه جامعه اى با عشق و محبت و دوستى و بدون اختلاف و كشمكش كه نيازى به محاكم قضائى ندارد و در مرحله بعد جامعه اى كه معاملات بدون مبادله پول انجام مى گيرد بگونه اى كه افراد آن ((قربة الى الله )) به يكديگر خدمت خواهند كرد و نيازها و مايحتاج خود را با هم و با اهداء صلوات و درود بر پيامبر گرامى اسلام (ص ) بر طرف خواهند نمود.

همچنين پيامبر (ص ) فرمود:

((ساكنان آسمان و زمين از او خشنود مى شوند، آسمان از ريزش ‍ باران قطره اى دريغ نكرده و زمين از رويش گياهان خوددارى نمى كند بگونه ايكه زندگان آرزو مى كنند كه كاش مردگان زنده مى شدند (442) براى اينكه از اين نعمت ها بهره مند شوند.))

از امام باقر (ع ) نقل شده است كه فرمود :

((خداوند متعال دين خود را بوسيله او آشكار مى گرداند هر چند مشركان نپسندند و ويرانى هاى زمين همه آباد مى گردد)) (443)

و امام صادق (ع ) فرمود:

((مهدى محبوب دلهاى مردم است و خداوند بوسيله او آتش ‍ فتنه ناگوار را خاموش مى گرداند)) (444)

در تفسير آيه ((مدهامتان )) از امام صادق (ع ) منقول است كه فرمود:

((بين مكه و مدينه از درختان نخل متصل مى گردد)) (445) از سعيدبن جبير نقل شده است كه گفت :

((سالى كه قائم قيام مى كند بيست و چهار نوبت بر زمين باران مى بارد كه آثار و بركات آن ديده مى شود)) (446)

ابن حماد آورده است كه :

((نشانه مهدى ، سخت گيرى نسبت به كارگزاران و بخشنده بودن با مال و دلسوز نسبت به بينوايان است ))

و نيز آمده كه : ((مهدى گوئيا، كره به دهان بيچارگان مى گذارد)) (447)