فصل اول : در بيان فضائل عامّه زيارات ، و در اين مقام به ذكر هشتاد فضيلت از آنچه منصوص است ــ خصوصاً در اخبار كثيره ــ اكتفا مى شود ، و اين هشتاد فضيلت بر چهار نوع است:



نوع اوّل:



فضل و اجرى كه به زائر از زمانى كه از قبر بيرون مى آيد تا حين دخول در بهشت عطا مى شود ، و آن چهارده امر است :



اوّل : آنكه در وقت بيرون آمدن از قبر ، اوّل كسيكه با او مصافحه مى كند حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) مى باشد .



دوّم : نورى كه ما بين مشرق و مغرب را روشن نمايد به او عطا مى شود ، و علامتى در صورت او گذارده شود از نور عرش بر اين وجه:



« هذا زائر قبر ابن بنت خاتم الأنبياء سيّد الشهداء (عليه السلام) »( [25] ) كه به اين علامت شناخته شود .



سوّم: نامه عملش را به دست راست او دهند .



چهارم: از هول عظيم روز قيامت ايمن باشد .



پنجم: از گناهانى كه در دار دنيا نموده است نمى پرسند ، گر چه گناهانش به تعداد ريگ بيابان عالج و كوههاى تهامه و كف درياها بوده باشد .



ششم: در قيامت خداوند مقامى به او عطا فرمايد كه همه بر حال او غبطه خورند ، و آرزو مى كنند كه اى كاش ما هم از زائرين آنحضرت (عليه السلام)بوديم ، حتّى شهدائى كه در خون خود غلطيده باشند .



هفتم: بر سفره مائده بهشتى كه حضرت رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) و اميرالمؤمنين (عليه السلام)و فاطمه زهرا (عليهما السلام)نشسته اند او را بنشانند ، و با ايشان غذا بخورد در حالى كه مردم مشغول حسابند .



هشتم: او را بر سر حوض كوثر برند ، و حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام)با او در آنجا مصافحه فرمايد ، و از حوض او را سيراب نمايند .



نهم: آنكه آنحضرت كسى را مى فرستند تااو رااز اهوال قيامت عبور دهد.



دهم: حضرت امر فرمايد كه صراط براى او نرم و راحت شود



يازدهم: از آتش جهنم سالم بماند به گونه اى كه آن را با چشم خود هم نبيند .



دوازدهم: در آن روز در زير علم حضرت سيّد الشهدا (عليه السلام)بوده ، و تا وقت ورود به بهشت با ايشان هم صحبت مى شود .



سيزدهم: چهل سال قبل از همه داخل بهشت شود .



چهاردهم: در درجه آنحضرت (عليه السلام)ساكن شود.



نوع دوّم :



آنچه عطا مى شود به زائر از زمانى كه از دنيا برود تا وقتى كه از قبر بيرون آيد ، و آن شانزده امر است :



اوّل: سعادتمند بميرد و جان كندن بر او آسان شود كه تلخى براى او نداشته باشد .



دوّم: حنوط و كَفَن بهشتى براى او آورده ، و بر روى كفنش مى پوشانند .



سوّم: حضرت جبرئيل و عزرائيل و ميكائيل (عليهم السلام) با عدّه زيادى از ملائكه بر او نماز مى خوانند .



چهارم: ملائكه جنازه او را مشايعت مى نمايند .



پنجم: ملائكه بعد از مردن ، تا روز قيامت برايش استغفار مى كنند .



ششم: قبر او را به حدّى كه چشم بيند وسعت مى دهند .



هفتم: قبر او را به چراغهائى روشن مى كنند .



هشتم: قبر او را با ريحان بهشتى فرش مى نمايند .



نهم: براى او هول و وحشت قبر نباشد .



دهم: فشار قبر براى او نباشد .



يازدهم :سئوال منكر و نكير بر او آسان گردد .



دوازدهم: از بهشت درى براى او گشوده ، كه تا روز قيامت بو و رائحه بهشتى برسد ، ــ و لكن از براى بعضى تا هيجده روز ــ و بعد از آن او را بالا و در حظيرة القدس برده ، و در آنجا با اولياء الهى (عليهم السلام) باشد .



سيزدهم: ماندن ملائكه بر قبر او و عبادت نمودن براى او تا روز قيامت .



چهاردهم: تشريف فرما شدن حضرت ابى عبدالله (عليه السلام) در قبر به زيارت او .



پانزدهم: در هنگام ظهور حضرت قائم (عليه السلام) به دنيا بر گردد ، و از اهل سعادت در آن روز باشد .



شانزدهم: در آن وقت و آن زمان چون حضرت ابى عبدالله (عليه السلام) به دنيا رجعت فرمايد ، و كرسى از نور براى آنحضرت بگذارند و دور آن كرسى نود هزار قبّه سبز برپا كنند ، و مؤمنان به زيارت آنحضرت (عليه السلام) آيند و زائر آنحضرت از اين مؤمنان باشد.



نوع سوّم :



آنچه بعد از زيارت به زائر عطا مى شود يا براى او در اين دنيا نوشته مى شود ، و لكن از امور اُخروى است ، و از آنها بيست امر ذكر مى شود :



اوّل: مصافحه ملائكه با او .



دوّم: دعاء آنها و دعا جميع انبياء و رسل و جميع اهلبيت طاهرين (عليهم السلام)در حقّ او .



سوّم: بشارت غيبى حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) با او به همنشينى با ايشان در بهشت ، و بشارت حضرت اميرالمؤمنين (عليه السلام)به قضاء حوائج در دنيا و آخرت .



چهارم: به هر قطره عرقى كه از او بريزد هفتاد هزار ملك خلق شوند كه تا روز قيامت براى او تسبيح و استغفار نمايند .



پنجم: همه گناهان او ـ چون روزى كه او از مادر متولد شده ـ آمرزيده شود.



ششم :هنگامى كه آماده رفتن به زيارت مى شود ، اهل آسمانها يكديگر را به او بشارت دهند ، يعنى از جهت كثرت شوق و محبّت به عمل او .



هفتم: براى او ثواب هزار روزه دار نوشته مى شود .



هشتم: ثواب هزار صدقه قبول شده برايش نوشته مى شود .



نهم: ثواب هزار شهيد از شهداى بدر برايش نوشته مى شود .



دهم:ثواب كسيكه در راه خدا هزار بنده آزاد كرده باشد برايش مى نويسند.



يازدهم: ثواب كسيكه هزار اسب در راه خدا به جهاد فرستاده باشد برايش نوشته مى شود .



دوازدهم: ثواب يك يا ده و دوازده و بيست و بيست و دو و هفتاد و هشتاد و نود و صد و هزار و صد هزار حجّ برايش و به هر قدم صد حجّ مقبول و صد عمره مبرور نوشته مى شود كه در بعضى ثواب حجّ مقبول با حضرت رسول (صلى الله عليه وآله)از دو تا ده تا سى تا پنجاه ، و در بعضى ثواب حجّ خود آنحضرت صلوات الله عليه از يك تا نود با عمره هاى ايشان.



و هر كدام اين مراتب مختلفه به خاطر تفاوت اشخاص در مراتب ايمان و معرفت و خلوص و محبّت ، يا به جهت دورى و نزديكى راه ، يا جهات ديگر ــ مانند رعايت آداب ــ است ، و لكن مهمترين علت اختلاف همان اختلاف مراتب اخلاص و معرفت و محبّت است .



سيزدهم: در بعضى از زيارات چون عرفه تكميل عقائد حقّه و رفع شبهات شيطانى و نفسانى مى شود .



چهاردهم: به اين اسماء مباركه مانند كروبيّين و مفلحين و فائزين و صالحين و زكويّين ناميده شود ، و به درجات عاليه آنها فائز مى شود .



پانزدهم: خداوند متعال نزد اهل عرش و ملائكه مقربين به او مباهات فرمايد .



شانزدهم: اسم او در عليّين نوشته مى شود .



هفدهم: به ثواب زيارت خداوند جلّ شأنه و زيارت حضرت رسول و امير المؤمنين و فاطمه زهرا (عليهم السلام) فائز شود.



هيجدهم: آنكه در جمله وديعه حضرت صادق (عليه السلام)واقع مى شود .



نوزدهم: به هر قدم كه بر مى دارد و مى گذارد ، براى او هزار حسنه نوشته شود ، و از او هزار سيئه و گناه محو شود ، و مقام او هزار درجه بالا رود.



بيستم: هنگام برگشتن از زيارت ، جمعى از ملائكه و شهداء با او همراهى كنند.



نوع چهارم :



آنچه از امور دنيوى به زائر عطا مى شود ، و آنها ده امر است :



اوّل: وسعت روزى .



دوّم: حفظ جان او از انواع آفات مانند فرود آمدن سقف خانه ، و غرق شدن و سوختن و به درنده مبتلا شدن .



سوّم: طول عمر .



چهارم: فرج عاجل در هر شدّتى كه براى او باشد ، و برگشتن با سرور و كشف هموم و قضاء حوائج .



پنجم: سعادتى در تمام عمرش و در جميع اُمورش .



هفتم: بركت در اهلبيت و اولادش .



هشتم: محفوظ شدن از شرور شياطين .



نهم: سالم ماندن از شرّ دشمنان .



دهم: بركت در مال .