مقام دوّم : در اقامه عزاى آنحضرت (عليه السلام) ، و در آنكه با اين كيفيّت نصرت و يارى كامله نسبت به ايشان حاصل مى شود ، و نيز در بيان عنوانهاى متعلّقه به اين كيفيّت است .



و اين مطلب را چنين بيان مى كنيم كه نصرت و يارى مظلوم در سه مقام است ، كه اگر در هر كدام به او يارى نشود موجب غربت و مظلوميّت او مى شود.



اوّل : در مقام مقاتله و جنگ با دشمن او است ، و يارى كردن در اين مقام اين است كه سعى در مجادله نمودن با دشمن او سعى و كوشش كند تا آنكه دشمن مخدول شده و رفع شرّ ظلم از او شود .



دوّم : بعد از كشته شدن ، و نصرت و يارى در اينجا تقاص حقّ او و خونخواهى از دشمن او است .



سوّم: بعد از كشته شدن ، با عزادارى و گريه و حزن براى او ، كه اين اقامه مراسم عزادارى براى هر كسى بعد از مردن يا كشته شدن تعظيم آشكار و بزرگى است ، و اگر با غربت و مظلوميّت بميرد يا كشته شود پس به اين مطلب تدارك و تلافى غربت او مى شود ، و اين نسبت به حال او نصرت و يارى كامل است .



پس اقامه مجالس عزا از براى حضرت ابى عبدالله (عليه السلام)از طرف دوستان و اوليائشان بعد از آنيكه براى آنها نصرت و يارى نمودن در دو مقام اوّل و دوّم ــ كه مقاتله با دشمنان آنحضرت و تقاص حقّ و خونخواهى ايشان است ــ ميسّر نشد واضح است كه نصرت و يارى نسبت به ايشان در تجليل شأن و توقير و تعظيم قدر رفيع ايشان در نظر دوستان و دشمنان است ، و نيز موجب رغم انف دشمنان و خذلان آنها است ، و همچنين نصرت و يارى نسبت به آن جهات سه گانه ديگر است ، كه در باب زيارتشان بيان شد